Kırklareli koĢullarında doğal çayır alanlarında farklı biçim zamanlarında gerçekleĢtirilen bu araĢtırmada, yeĢil ve kuru ot verimleri, ham protein oranı ve mineral maddeler ile ağır metal oranları tespit edilmiĢtir. AraĢtırmanın amacı benzer iklim ve toprak özelliklerine sahip çayır alanlarında en uygun biçme zamanını belirlemektir.
AraĢtırma alanı olarak seçilen doğal çayır Ergene nehrinden dolayı kıĢ döneminde su altında kalmaktadır. Ergene, yöredeki çok sayıda fabrika atıklarının döküldüğü bu nedenle de yoğun kirliliğe sahip bir nehirdir. Bu bakımdan çayır vejetasyonundan elde edilen ot örneklerinde ağır metal analizleri de yapılmıĢtır.
AraĢtırmadan elde edilen sonuçlar aĢağıda özetlenmiĢtir;
AraĢtırma alanında baklagil ve diğer familyalarından türlere rastlanmamıĢtır. Kılçıksız brom (Bromus inermis) ve çok yıllık çim (Lolium perenne) dominant durumdadır.
Ġki yılın ortalama yeĢil ot verimi 1., 2., 3. ve 4. biçimlerde sırasıyla 1300, 1208, 1301 ve 1014 kg/da olarak belirlenmiĢtir. Ġki yılın ortalama kuru ot verimleri ise 1., 2., 3. ve 4. biçimlerde sırasıyla 413, 470, 615 ve 543 kg/da olarak belirlenmiĢtir. Çayır alanında yapılan biçimler sonucunda verim değerlerinin genellikle 2009 yılında 3. biçim döneminde, 2010 yılında 2. biçim döneminde maksimuma ulaĢtığı, 4. biçimlerde azalma eğilimine girdiği belirlenmiĢtir. 2. veya 3. biçim dönemi baĢaklanma dönemine rastlamaktadır. Bu dönemde verim artıĢı sağlayan yaprakların, 4. biçim döneminde su kaybetmeye kurumaya yüz tutmaları ve buna bağlı olarak verime olan katkılarının azalması bu duruma yol açmaktadır.
AraĢtırmamızda da en yüksek ham protein oranının her iki yılda vejetatif geliĢmenin en fazla olduğu I. biçimlerden elde edildiği ve daha sonra yapılan biçimlerde ham protein oranının her biçimde düĢtüğü görülmektedir. 2009 yılı ortalama ham protein oranı %6.63 olarak tespit edilmiĢtir. Birinci biçimde ham protein oranı % 9.66, ikinci biçimde % 6.59, üçüncü biçimde % 5.10 iken dördüncü biçimde % 5.16 olarak belirlenmiĢtir. Biçim tarihlerine göre ham protein oranlarını incelediğimiz de en yüksek oran I. biçimden elde edilirken en düĢük oran III. biçimden elde edilmiĢtir. 2010 yılı ortalama ham protein oranı %8,92 olarak tespit edilmiĢtir. Biçim tarihlerine göre ham protein oranlarını incelediğimiz de
62
en yüksek oran %10.94 ile I. biçimden elde edilirken en düĢük oran %7.05 ile IV. biçimden elde edilmiĢtir. 2009 ve 2010 yıllarına ait iki yıllık ortalama ham protein oranı %7.77 olarak tespit edilmiĢtir.
Çayırlardan biçerek hayvanlara yedirdiğimizde yeĢil ve kuru otun kaliteli olması isteniyorsa biçimin mayıs baĢında yapılması gerekmektedir. Ancak bu dönemde yeĢil ve kuru ot verimi daha sonra yapılan biçimlere göre daha düĢüktür. Kalite mi, yoksa ot verimi mi bu iki olgu iyi düĢünülerek karar verilmesi gereklidir. Genellikle, birim alanda fazla ot üretilmesi, kalite açısından ise yemde daha yüksek protein içeriğinin bulunması istenmektedir. Çayırlarda bu nedenle en uygun hasat tarihinin belirlenmesi oldukça önem arz etmektedir.
2009 yılına ait fosfor oranları grafik 4.2.3. de gösterilmiĢtir. Birinci biçimde fosfor oranı % 0.24, ikinci biçimde % 0.20, üçüncü biçimde % 0.18 iken dördüncü biçimde % 0.17 olarak belirlenmiĢtir. Biçim tarihlerine göre fosfor oranlarını incelediğimiz de en yüksek oran I. biçimden elde edilirken en düĢük oran IV. biçimden elde edilmiĢtir.
2010 Yılına ait fosfor oranları grafik 4.2.4. de gösterilmiĢtir. Biçim tarihlerine göre fosfor oranlarını incelediğimiz de en yüksek oran %0.22 ile I. ve III. biçimden elde edilirken en düĢük oran %0.165 ile II. biçimden elde edilmiĢtir. 2009 ve 2010 yıllarına ait iki yıllık ortalama fosfor oranı % 0.195 olarak tespit edilmiĢtir.
AraĢtırmada demir (Fe) elementi, 2009 yılında ortalama 99.63 ppm ve 2010 yılında 88.47 ppm olarak tespit edilmiĢtir. Analiz sonuçlarına göre bitki bünyesinde en az rastlanan elementin ise Kadmiyum olduğu belirlenmiĢtir. 2009 ve 2010 yıllarına ait ortalama veriler dikkate alındığında yıllar arasında N, P, Ca, Mg, Zn, S ve Cd oranlarındaki farkların önemli düzeyde değiĢmediği gözlenmektedir. Ancak Mn oranı, 2009 yılında 17.12 ppm olmasına rağmen 2010 yılında 75.30 ppm olarak, Cu oranı, 2009 yılında 6.02 ppm iken 2010 yılında 3.51 ppm ve Pb oranı 2009 yılında 9.94 ppm, 2010 yılında ise 0.51 ppm olarak tespit edilmiĢtir. Bu durumun deneme alanının 2010 yılında su taĢkınlarından etkilenmesi ve bölgenin karakteristik özeliklerinden kaynaklanabileceği düĢünülmektedir.
Mera bitkilerinde genellikle %0.2‟den daha az P ve Mg bulunduğunda hayvanlar olumsuz yönde etkilenmektedir (Demir ve ĠptaĢ 1996). Genel olarak bitkilerde kuru madde
63
ilkesine göre kalsiyum oranının %0.1-10.0, potasyum oranının ise %0.2- 11 arasında değiĢtiği ve çayır otlarında %0.35 oranında Ca bulunduğu bildirilmiĢtir (Kacar 1984).
Biçim sıklığı yönünden değerlendirildiğinde ise biçme aralığının uzaması bitkinin Ca ve Mg oranlarında artıĢa, K ve P oranlarında ise azalıĢa sebep olmuĢtur. Bu durum bitkilerin potasyum ve fosforun erken dönemlerde alınıp depolanmasından kaynaklandığı düĢünülmektedir.
Nitekim, yembitkilerinde dekara en fazla kuru madde, selüloz ve nitrojensiz öz maddelerin büyümenin geç, en yüksek kül, Ca, P ve K oranlarının erken devrelerde alındığı ileri sürülmüĢtür (Manga 1970). Yine Tan ve Serin (1996), bitkiler erken devrelerde biçildiğinde mineral madde oranının daha yüksek olduğu sonucuna varmıĢlardır. Sarı çiçekli gazal boynuzu üzerinde yapılan bir çalıĢmada, sık biçimlerin Ca oranı ve ham protein verimini azalttığı, P ve ham protein oranlarını ise artırdığı belirlenmiĢtir (Avcıoğlu 1982).
Bu çayır alanında uygun bakım ve yönetimin yapılmasıyla ve fosfor içerikli gübreler ile gübreleme uygulamaları yapılarak baklagil familyasından türleri botanik kompozisyonda oluĢturulması zorunludur. Çayırların biçim zamanı olarak mayıs ayının ikinci yarısında yapılması verim ve kalite bakımında en uygun zaman olarak belirlenmiĢtir.
AraĢtırmadan elde edilen verilerin ağır metal analizleri sonucu, ağır metal kirliliğine rastlanmamıĢtır. Trakya Bölgesinde önemli bir sorun olan Ergene nehri kirliliğinin çayır otunda bulunmaması sevindiricidir.
64
6-KAYNAKLAR
Acar Z, Aydın Ġ, Tosun F (1993). Çayır – Mer‟a ve Yem Bitkileri Açısından Mikro Besin Elementlerinin Önemi. Ondokuz Mayıs Üni. Ziraat Fak. Dergisi Cilt:8 Sayı:1 Samsun.
Aksu S (2008). Aliağa Yöresi Doğal Mera Vejetasyonunun Botanik Kompozisyonu Ve Verim Potansiyeli Üzerinde Bir AraĢtırma. Namık Kemal Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Tarla Bitkileri Anabilim Dalı, Yüksek Lisans Tezi. Tekirdağ.
Alp M, Kahraman R, Kocabağlı N, Özçelik D, Eren M, Türkmen Ġ, Yavuz M, Dursun S (2000). Marmara Bölgesi‟ndeki Yem Bitkilerinin Mineral Madde Düzeylerinin Saptanması Ve Koyunlarda Beslenme Bozuklukları Ġle ĠliĢkisi. Turk J.Vet. Anim. Sci. 25 (2001) 511-520 TÜB_TAK.
Altın M, Tuna M (1991). Degisik Islah Yöntemlerinin Banarlı Köyü Dogal Merasının Verim Ve Vejetasyonu Üzerine Etkileri. Türkiye 2. Çayır Mera Kongresi, S. 95-105, Ġzmir. Altın M (1996). Vejetasyon Bilgisi Ders Notları. T.Ü. Tekirdağ Ziraat Fakültesi, Tekirdağ. Altın M. ve C. Tuna (2001). Trakya meralarının bazı özellikleri ile yöre tarımındaki önemi.
Türkiye IV. Tarla Bitkileri Kongresi, 17-21 Eylül 2001, Tekirdağ, Cilt 3, :19-24. Altın M, Tuna C, Nizam Ġ (2005). Pirinççi Köyü Meraları Dolgu Alanlarının Bitkilendirme
Ġlkeleri. Türkiye VI. Tarla Bitkileri Kongresi 5-9 Eylül 2005,Antalya , s.1157-1162. Altın M, GökkuĢ A Ve Koç A (2005). Çayır Mera Islahı. T.C. Tarım ve KöyiĢleri Bakanlığı,
Tarımsal Üretim ve GeliĢtirme Genel Müdürlüğü, Çayır Mera Yem Bitkileri ve Havza GeliĢtirme Daire BaĢkanlığı, Ankara.
Anonim (2010a). Pehlivanköy Hakkında http://tr.wikipedia.org (EriĢim tarihi 15/06/2010) Anonim (2010b). Toprak analiz raporu Kırklareli Atatürk Toprak Su Kaynakları AraĢtırma
Enstitüsü Müdürlüğü Laboratuarı Mayıs 2009 ve Tekirdağ Ticaret Borsası Toprak Analiz Laboratuarı Mayıs 2010.
Anonim (2010c). http://www.kirklareliilozelidaresi.gov.tr (EriĢim tarihi 15/06/2010)
Anonim (2010d). http://www.meteor.gov.tr/veridegerlendirme/il-ve-ilceleristatistik. aspx ?m= KIRKLARELI (EriĢim tarihi 28/06/2010)
Anonim (2010e). Toprak Kirliliğinin Kontrolü Yönetmeliği. 31.05.2005 tarih ve 25831 sayılı Resmi Gazete. http://rega.basbakanlik.gov.tr (EriĢim Tarihi : 28/06/2010)
Anonim (2010f). Kırklareli Ġl Tarım Müdürlüğü Brifing 2010. Kırklareli.
Avcıoğlu R (1982). Biçim Sıklığı Ve Yüksekliğinin Sar Çiçekli Gazal Boynuzu (Lotus
corniculatus L.)‟nun Verim Ve Diğer Bazı Özelliklerine Etkisi Üzerinde Bir
65
Avcıoğlu R (1986). Çayır Mer‟aların Islahı ve Yapay Çayır Mer‟a Kurma Tekniği. Ege Üniversitesi Ziraat Fakültesi Yayınları No: 479, Ġzmir.
Aydın Ġ (1995). Bafra ekolojik Ģartlarında hafif asit karakterli çayırlarda yapılan gübreleme ve kireçlemenin kuru ot verimi ve botanik kompozisyona etkileri. O.M.Ü.Z.F. Dergisi, 1996,10, (2):163-174
Bakır Ö, Açıkgöz E (1976). Otlak ayrığı (Agropyron cristatum L. Gaertn.) Bitkisinin ÇeĢitli Organlarında Kimyasal Kompozisyonun GeliĢme Devrelerine Göre DeğiĢimi. A. Ü. Z. F. Yıllığı, 26 ; 346-353.
Bakoglu A, Gökkus A, Koç A (1999). Dominant Mer‟a Bitkilerinin Biomas Ve Kimyasal Kompozisyonlarının Büyüme Dönemindeki DeğiĢimi. 2. Kimyasal Kompozisyondaki DeğiĢimler. Tr. J. Of Agric. And Foresty 23 (Ek sayı : 2) : 495- 508.
Balabanlı C, Ayhan V, Avcıoğlu R, Ergül M (2004). Bazı buğdaygil yem bitkisi türleri ile çayır düğmesinde biçim dönemlerinin verim ve besin maddeleri içerikleri üzerine etkileri. 4.Ulusal Zootekni Bilim Kongresi poster Bildiriler Programı.
Bakırcıoğlu D (2009). Toprakta Makro ve Mikro Element Tayini. Trakya Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi (Doktora Tezi) Edirne.
Bayraktar E (2005). Tekirdağ KoĢullarında Bazı Yem Bitkilerinin Farklı Gelimse Dönemlerinde Kök Ve Gövdelerinde Biriktirilen Kimi Besin Maddelerinin DeğiĢimi. T. Ü. Fen Bilimleri Enstitüsü Yüksek Lisans Tezi. Tekirdağ.
BoĢgelmez A, BoĢgelmez Ġ.Ġ, SavaĢçı S, Paslı N (2001). “Ekoloji-II toprak” ISBN:975- 96377-0-7, Ankara.
Büyükburç U, ġengül S, Tahtacıoğlu L (1991). Erzurum Ġli Çayırlarının Verimlerini AraĢtırma Olanakları AraĢtırması. T.C. Tarım Orman ve KöyiĢleri Bakanlığı Doğu Anadolu Tarımsal AraĢtırma Enstitüsü Yayınları No: 14. Erzurum.
Çakır R (1993). Kırklareli Ovasında Yer Alan Kireçsiz Kahverengi, Grumusol ve Alüviyal Büyük Toprak Gruplarının Toprak Taksonomisine Göre Sınıflandırılması., T. Ü. Fen
Bilimleri Enstitüsü Yüksek Lisans Tezi. Tekirdağ.
Cerit T, Altın M (1999). Tekirdağ yöresi doğal meralarının vejetasyon yapısı ile bazı ekolojik özellikleri. III. Tarla Bitkileri Kongresi Ç.Ü. Adana.
Çomaklı B , MenteĢe Ö (1998). Erzurum Çayırlarının Problemleri Konusunda Yapılan Bir AraĢtırma. Doğu Anadolu Tarım Kongresi Bildiri Kitabı Atatürk Üniversitesi Ziraat Fakültesi 14- 18 Eylül 1998. Erzurum.
Demir E, ĠptaĢ S (1996). Mer‟alarda Otlayan Evcil Ruminantlarda Ortaya Çıkan Beslenme Bozuklukları Ve Zehirlenmeler. Türkiye 3. Çayır- Mer‟a Yembitkileri Kongresi, Erzurum, s 179-185.
66
Erdoğrul Ö, Tosyalı C, Erbilir F (2005). KahramanmaraĢ‟ ta YetiĢen Bazı Sebzelerde Demir, Bakır, Mangan, Kadmiyum ve Nikel Düzeyleri. KSÜ. Fen ve Mühendislik Dergisi, 8(2)-2005 S.27-29.
GökkuĢ A (1989). Gübre Ve Herbisit Uygulamalarının Çayırların Ot Ve Ham Protein Verimleri Ġle Botanik Kompozisyonlarına Etkisi. Atatürk Ü. Zir. Fak. Der. C:20, S:1. GökkuĢ A (1990). Gübreleme, Sulama Ve Otlatma Uygulamalarının Erzurum Ovasındaki Çayırların Kimyasal Ve Botanik Kompozisyonlarına Etkileri. Atatürk Ü. Zir. Fak. Der.21 (2), 7-24.
GökkuĢ A, Koç A (1995). Farklı Zamanlarda DeğiĢik Herbisitlerin Uygulandığı Çayırların Verim Ve Botanik Kompozisyonlarına Etkileri. Atatürk üniversitesi Ziraat Fakültesi Tarla Bitkileri Bölümü,Türk Tar. ve Orm. Derg., 20, 375-382. Erzurum.
Gökkus A, Koç A (2001). Mera ve Çayır Yönetimi. Ders Yayın No: 228, Atatürk Üniversitesi Ziraat Fakültesi Ofset Tesisi, Erzurum.
Gültekin Ah H, Örgün Y (1994). Tarım toprağında bitki besleyicilerin rolü. Ekoloji Çevre Dergisi, Sayı 13.
Gündüz T (2004). Çevre Sorunları, Gazi Kitabevi, Ankara.
Gür M (2007). Yörükler köyü doğal mera vejetasyonunun kompozisyonu ve verim potansiyeli üzerine bir araĢtırma. Namık Kemal Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Tarla bitkileri Anabilim Dalı. Yüksek Lisans Tezi. Tekirdağ.
Kacar B (1984). Bitki Besleme. Ankara Üniv. Zir. Fak. Yay. No 899, Ders Kitabı 250, 317 s, Ankara,
Klemmedson James O (1956). Interrelations of vegetation, soils and range conditions ınduced by grazing. Journal of Range Management. Vol: 9, No: 3, 134-136.
Koç A (1991). Güzelyurt Köyü (Erzurum) Mer‟alarında Otlatmaya BaĢlama Ve Son Verme Zamanlarının Belirlenmesi Ġle Toprak Üstü Bioması Ve Otun Kimyasal Kompozisyonunun Yıl Ġçerisindeki DeğiĢimi Üzerine Bir AraĢtırma. Atatürk Üni. Fen Bilimleri Enst. Tarla Bitk. Anabilim dalı, Erzurum (Basılmamıs yüksek lisans tezi).
Manga Ġ (1970). Erzurum Ekolojik ġartlarında DeğiĢik Tarihlerde Yapılan Ġlk Biçim ĠĢlemlerinin Yoncanın Ot Verimine Ve Ġhtiva Ettiği Besin Elementlerine Etkisi. Atatürk Üniv. Yay. No 235, Zir. Fak. Yay. No:119, AraĢ. No 67, 38 s, Erzurum. Mayland H F And P. R. Cheeke (1995). Forage-nducedanimal disorders. In : R. F. Barnes, D.
A. Miller and Nelson C. J. (Eds) Forages, Iowa State University Press, Ames, Iowa, p. 147-162.
Mengi M (2008). Ġstanbul Pirinççi Köyü Dolgu Mera Alanlarının Botanik Kompozisyonları ve Verim Potansiyeli Üzerine Bir AraĢtırma. Namık Kemal Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Tarla bitkileri Anabilim Dalı. Yüksek Lisans Tezi. Tekirdağ.
67
Mengül Z (1991). Orman Ġçi Merada Toprak Ve Yöneyin Botanik Kompozisyon Ve Verim Üzerine Etkileri. Trakya Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Tarla Bitkileri Ana Bilim Dalı. Tekirdağ.
Mull R, Nordmeyer H (1994). Pflanzenschutzmittel im Grundwasser. Springer, Berlin
Radthe U (1993). Schwermetalle. Untersuchungen zur Schwermetallverteilung und Dynamik in Rezenten Boeden, Palaoboden, Flugsedimenten, Mooren und Kinderspielplatzen. Duseldorf Geographische Schriften, Vol:31.
Sağlam T, Bahtiyar M, Cangir C, Tok H. A (1993). “Toprak Bilimi,” Trakya Üniversitesi Tekirdağ Ziraat Fakültesi, 1, 2-3,17-23.
Schachtschabel P, Blume H.P, Brümmer G, Hartge K.H, Schwertman U (1993). “Toprak Bilimi”, Çukurova Ziraat Fakültesi, Genel Yayın No:73.
Schıcker H, Haddar C (1999). Response of Antioxidative Enzymes to Nickel and Cadmium Stress in Hyperaccumulator Plants of Genus Alyssum, Physiol. Plant 105: 39–44.
Serin Y (1996a). Erzurum kıraç Ģartlarında yetiĢtirilen kılçıksız brom (bromus inermis
leyss)‟a uygulanan değiĢik sıra aralığı ve gübrelerin ot ve ham protein verimi ile
otun ham protein oranına etkileri üzerinde bir araĢtırma. Türkiye 3. Çayır – Mer‟a ve Yembitkileri Kongresi, 17-19 Haziran 1996, Erzurum. s. 384-392
Serin Y (1996b). Kılçıksız Brom. www.datae.gov.tr/belgeler/Kılçıksız%20brom.ppt
Serin Y, Çomaklı B, Tan M (2005). Doğu Anadolu Bölgesinde yürütülen mera ıslahı ve idaresi uygulamaları. Türkiye 6. Tarla Bitkiler Kongresi, 5-9 Eylül 2005 (Antalya, Derleme Sunusu Cilt 2 Sayfa 825-828)
ġimĢek U, Çakal ġ, Özgöz M.M, Sürmen M, Aksakal E, Dumlu S (2005). Erzurum Çat Ġlçesi doğal çayırlarının verim ve toprak özelliklerinin belirlenmesi. Türkiye VI. Tarla Bitkileri Kongresi, 5-9 Eylül 2005, Antalya (AraĢtırma Sunusu Cilt II, Sayfa 851- 856)
Tahtacıoğlu L, Avcı M, Mermer A, Seday R (1996). Azot ve fosforlu gübrelemenin doğu anadolu bölgesi tabii çayırlarının ot vreimine ve bitki kompozisyonuna etkisi. Türkiye 3. Çayır – Mer‟a ve Yembitkileri Kongresi, 17-19 Haziran 1996, Erzurum. s. 66-74
Tan M, Serin Y (1996). Fiğ+Tahıl KarıĢımlarında KarıĢım Oranları Ve Biçim Zamanlarının Makro Besin Elementi Kompozisyonuna Etkileri. Türkiye 3. Çayır-Mer‟a Yembitkileri Kongresi, Erzurum, s 308-315.
Tekeli A. S, Avcıoglu R, Ve Ates E (2003). Ġran Üçgülü (Trifolium Resupinatum L.)‟nde Bazı Morfolojik Ve Kimyasal Özelliklerin Zamana Ve Toprak Üstü Biomasına Bağlı Olarak DeğiĢimi. Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Tarım Bilimleri Dergisi, Cilt : 9, Sayı : 3.
68
Tosun F (1974). Baklagil ve Buğdaygil Yem Bitkileri Kültürü. Atatürk Üniv. Zir. Fak. Yayınları, Yayın No: 242, Ders Kitabı No: 8, Erzurum.
Tosun F, Altın M (1981). Çayır- Mera- Yayla Kültürü ve Bunlardan Faydalanma Yöntemleri. Ondokuz Mayıs Üniversitesi Ziraat Fakültesi Yayın No: 1, Ders Kitapları Serisi No: 1, (1981)
Tosun F, Altın M (1986). Çayır – Mera Yayla Kültürü ve Bunlardan Yararlanma Yöntemleri 19 Mayıs Üniv. Yay. No:5 Samsun.
Tuna C (2000). Trakya Yöresi Doğal Mera Vejetasyonlarının Yapısı ve Bazı Çevre Faktörleri Ġle ĠliĢkisi. T.Ü. Fen Bil. Enst. (Doktora Tezi) Edirne.
Turhan O (1974). Erzurum Ģartlarında tabii çayırda biçme zamanının ot verimine, otun besin maddeleri değerine ve bitki kompozisyonuna etkisi üzerinde bir araĢtırma. Atatürk Üniv. Yay. No:122, Ziraat Fak. Yay. No: 100, AraĢtırma No: 60 Baylan Matbaası. Ankara.
ÜstbaĢ Y, TaĢan M, Geçgel Ü (2009). Trakya Bölgesinde üretilen ayçiçeği tohumu (helianthus annus l.) yağlarında bakır, demir, kadmiyum ve kurĢun içeriklerinin belirlenmesi. Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi 2009 6(1) S. 55-63.
Yavuz T, Büyükburç U, Karadağ Y (2005). Tokat Ġli TaĢlıçiftlik Köyü Doğal Merasının Gübreleme Ve Dinlendirme Yöntemi Ġle Islah Olanakları Üzerine Bir AraĢtırma. Türkiye VI. Tarla Bitkileri Kongresi, 5-9 Eylül, Antalya (AraĢtırma Sunusu Cilt II, Sayfa 929-934)
Yolcu H (2005). Farklı Ekim ġekli ve Gübrelemenin Yonca + Kılçıksız Brom KarıĢımında Ot Verimine ve Otun Bazı Özelliklerine Etkileri. Atatürk Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Tarla Bitkileri Anabilim Dalı. Doktora Tezi. Erzurum.
Zengin H, Güncan A (1996). Erzurum ve AĢkale Çayırlarında Bulunan Bitkiler, Bunların Yoğunlukları Ve Rastlama Sıklıkları Üzerinde AraĢtırmalar. Türkiye 3. Çayır-Mera ve Yem Bit. Kong., S. 82-89.Erzurum.
69
7-ÖZGEÇMĠġ
11.09.1977 Yılında Malatya Ġli Hekimhan Ġlçesi Cecimli Köyünde doğdu. Ġlköğrenimini Cecimli Köyünde, Orta ve Lise öğrenimini Kırklareli Ġli Babaeski Ġlçesinde tamamladı. 1995 yılında Akdeniz Üniversitesi Ziraat Fakültesi Bahçe Bitkileri Bölümü‟ne yerleĢti ve 1999 yılında Ziraat Mühendisi unvanıyla mezun oldu. 1999- 2004 yılları arasında özel sektörde, 2004-2006 yıllarında serbest olarak çalıĢtı. 2006 yılında Tarım ve KöyiĢleri Bakanlığı Kırklareli Ġl Müdürlüğü‟ne Ziraat Mühendisi olarak atandı. Halen Pehlivanköy Ġlçe Tarım Müdürlüğü‟nde çalıĢmaktadır. Evli ve 2 çocuk babasıdır.