Kesimlerin işbirliği

Ortaklıkçı Demokrasi kuramcıları politik iktidar kazanma vaadinin kesimlerin kanaat önderlerini iş birliğine güdüleyeceğini düşünmektedirler. Seçkinler arasındaki bu işbirliğinin de kesimler arasında benzer bir yansımaya kaynaklık edeceği kabul edilir. Dolayısıyla, sağlıklı bir ortaklıkçı demokrasi kesimlerin ve kanaat önderlerinin kritik konulardaki işbirliklerine ihtiyaç duymaktadır.

56

1960 Kıbrıs devletinin çökmesinin en önemli nedenlerinden birisi de Kıbrıs’taki kesimlerin işbirliği eksikliği ve kanaat önderlerinin ortaklıkçı demokrasi kültürüne sahip olmamalarıdır. 1960 Kıbrıs Devlet’inin başından beri hem Rum kesimi hem de Türk kesimi iki taraf için de en uygun modelin ortaklıkçı yapı olduğu düşüncesini taşımışlardır. Adada çoğunluğu temsil eden Kıbrıslı Rumların ortaklıkçı yapıya yönelmesindeki ana teşvik, bölünme riski olmuştur. Fakat Kıbrıs’taki anayasaya ilişkin sürtüşmeler ortaklıkçı yapının siyasi ilişkilere hakim olmasını engellemiştir. Bununla beraber bölünme tehdidi ortadan kalktıktan sonra Rumların ortaklıkçı yapıya karşı motivasyonları da zayıflamıştır. 143

Siyasal kuramcı Loizos, 1960 devletinin çökme sebebini, Rum ve Türk tarafının politik önderlerinin yeterince olgunlaşmadan iktidar sahibi olmaları ile ilişkilendirir. Ona göre politik önderler ne uzlaşı ne de yönetim konusunda yeterince yetkin değillerdir. İçerisinde oldukları politik konjoktür itibariyle belirli çıkarları geliştirme kabiliyetleri gelişmiş ve tek fikirli olmak zorunda kalmışlardır. 1960 Kıbrıs Devleti kurulduğunda Rum ve Türkler birbirleri ile bir karşıtlık üzerinden kendi kimliklerini inşa etmeye koyulmuşlardır. Bu durum da hükümetin içerisinde birlikte çalışabilmeyi güçleştirmiştir.

Bakıldığında 1960 Kıbrıs Devleti Anayasası, politik kanaat önderlerinin geniş bir uzlaşı perspektifine sahip olması ve temel maddelerinin bu uzlaşı perspektifi ile yorumlanmasına ihtiyaç duymaktaydı.

Fakat buna karşın liderlerin itibar ve otoriteleri, aşırı tutumları devam ettirmek için toplumları tarafından gelen bir baskının altındaydı. Kıbrıs tarihinde tarafların liderlerine bakıldığında bu radikal tutum görülmektedir.

Her iki topluluk da, karşılıklı ilişkilerini sıfır toplamlı bir oyun olarak görmeye teşvik edilmişlerdi. Tarihi öncüller, uluslar arası baskılar ve seçim teşvikinin azlığı, kesimlerin işbirliğini baştan engellemişti. Yunan milliyetçiliğinin bir sembolü haline gelen Makarios’un Rumlar tarafından gelen baskılar ile yönlendirilen milliyetçi konuşmaları, adadaki Türklerin kendi varoluşlarına dair bir tehdit gibi algılanmasına neden olmuştur.

Genel olarak değerlendirildiğinde 1960 Kıbrıs devletinin ortaklıkçı demokratik yapısının devam ettirilememesinde, kesimlerin işbirlikçi davranmamaları belirleyici olmuştur denebilir. Makarios ve arkadaşlarının 1960 anayasasına dair hükümlerin, kendilerince denetlenmeden yürürlüğe sokulduğu iddiası bu işbirlik karşıtı davranışların çıkış noktasını teşkil etmektedir. 144

143 _{Sözen, a.g.e., s.16.}

144 _{Kudret Özersay, For a cogent summary of Makarios‟ actions during the London Conference,}

“The Validity and Scope of the 1959-1960 Cyprus Treaties”, Cyprus and International Law, Ankara,

57

3.1.4. Uluslararası Toplumun Uzlaşmaya Yönelik Teşvikler Sunma Kabiliyeti

Ortaklıkçı demokratik yapının oluşması için teşvikin az olduğu toplumlarda uluslararası aktörlerin müdahelelerin önemli bir rol oynayabileceği belirtilmektedir. Yerel halklar ile uluslararası aktörlerin olumlu ilişkileri çatışmayı önleyici bir dinamik oluşturabilecek ve işbirliği alternatiflerini genişleterek toplumların ortaklıkçı yapı oluşturmasında avantaj sağlayacaktır. Ancak çatışmaların engellenmesi yönündeki uluslararası aktörlerin bölgeye yönelik kurdukları denklem bazen yatıştırıcı olduğu gibi bazen de ayrıştırıcı olabilmektedir. Zürih ve Londra Antlaşmalarında Yunanistan, Türkiye ve İngiltere’nin önemli rolleri vardır. 1960 Kıbrıs Devletinin kurulmasında Türkiye ve Yunanistan müzakerelerin önünü açan ana aktörlerdendir. 1960 Devleti kurulması aşamasında Türk müzakereciler Kıbrıs’taki türk seçkinleri ile görüşmelerde bulunurken, Yunan müzakereciler de Kıbrıslı Rum müzakerecilerle görüşmeler gerçekleştirmişlerdir. Bu olgu bir çok açıdan anlamlıdır. Daha yeni yeni demokrasi kültürü edinen Kıbrıs toplumu açısından, görece daha köklü devletlerin yön gösterici bu davranışları demokratik kültürün adada olgunlaşması açısından etkili olmuştur. Elbette uluslararası aktörlerin katılımının negatif sonuçları da olacaktır. Örneğin; Yunan ve Rum seçkinleri arasındaki ilişki bir çok açıdan Yunan milliyetçiliğinin Kıbrıs’lı Rumlara dayatılması şeklinde gelişmiştir. 145

Bununla birlikte, çeşitli uluslararası aktörler Kıbrıs'a anayasal bir çözüm getirebildiyse de, anayasanın başarılı bir şekilde işlemesini sağlamak konusunda aynı etkiyi devam ettiremediler. Uluslararası aktörler, Kıbrıs'ta işbirliğine yönelik baskı yapmak için birtakım manivelaları kullansalar da, kendileri de yoğun bir iç ve dış baskılar ağında yer alıyordu. Coğrafya istikrarsız bir bölgede yer alıyordu, dekolonizasyon ve soğuk savaş gerginliği küresel siyaseti meşgul etmekte idi.

Bu şartlar altında; Yunan, Türk, İngiliz ve BM çıkarları hiçbir şekilde sıraya konulamadı. Uluslararası birçok değişkenin bulunduğu bu ağ, uluslararası aktörlerin yerli kesimleri işbirliğine teşvik etme kabiliyetlerini etkilemiştir. Her iki Kıbrıslı topluluk bölgesel güçlerle zayıf bir ilişki içinde idi.

Kıbrıslı Türkler, Kıbrıslı Rumların Yunanistan ile olan ilişkisinden; Kıbrıslı Rumlar ise Kıbrıslı Türklerin Türkiye ile olan ilişkisinden korkuyordu.

1960lı yıllarda Kıbrıs, bölgede daha büyük gerginliklerin öncüsüydü. Sorunu daha da karmaşıklaştıran şey, her iki toplumun yerli seçkinleri anavatanlarının Kıbrıs'taki rollerine kızmış olmasıydı.

58

Buna ek olarak, Birleşik Krallık, Birleşik Devletler ve Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği arasındaki ilişki, kurulan devletin başarısızlığı üzerinde çok katmanlı bir etkiye sahip olmuştur. 146

Weston’a göre, Zürih ve Londra antlaşmaları Kıbrıslıların vatandaş olarak siyasal haklara sahip olmaları için imzalanmıştır. Ancak Markides, McDonald ve diğerlerinin hipotezlerine göre, Kıbrıs’lıların "Yunanlığı" ve "Türklüğü" ve "anavatanları" ile olan ilişkileri, Kıbrıs’lılık sadakati geliştirmek için sarfedilen çabalar pahasına güçlenmiştir. Bunun nedeni de, anayasanın dayandığı antlaşmalardır, bu antlaşmaların ulusal bağları tazelemek ve Kıbrıs'ın Yunanistan ile Türkiye'ye bağımlı olmasını sağlamak için tasarlanmış olmasıdır. Kyriakides, her bir Cemaat Meclisi’nin Yunanistan ve Türkiye'den doğrudan yardım alma becerisinin olduğunu, diğer taraftan bu iki topluluğun anılan iki ülkeyle olan bağlarını güçlendirme eğilimi gösterip, diğer yandan Cumhuriyet hükümetinin otoritesini baltalamakta olduğunu ifade etmektedir.147

Uluslararası çevrenin, Kıbrıs devletinin başarısında önemli ölçüde engelleyici bir rol oynadığına ilişkin düşünceler oldukça yaygındır. O’Malley ve Craig, Kıbrıs Cumhuriyeti döneminde, İngiltere'nin birçok temel hedefi sağlamaya özen gösterdiğini savunuyordu. Komünizme karşı bir engel oluşturulması, Bağdat Paktı'nın korunması için Kıbrıs Cumhuriyeti'nin İngiltere, Türkiye ve Yunanistan ile ittifakı, Batı yanlısı eğilimlerle ekonomik kurumların geliştirilmesi,

İngiliz Egemen Üs Bölgesi'nin korunması ve adadaki Birleşik Devletler iletişim tesislerinin bakımı bunlardan birkaçı idi. 1957'de İngiliz Sömürge Ofisi gazetesinin bir notunda şu belirtiliyordu:

“Kıbrıs'ın, SSCB'ye karşı elverişli bir hükümetin kontrolü altına girmemesi büyük stratejik hata olacaktır. NATO kuvvetlerinin arkasında ve anakaraya yakın bir Sovyet üssünün varlığı, NATO'nun sağ kanadının istikrarı ve Bağdat Paktı üzerinde ciddi biçimde zayıflatıcı bir etkiye sahip olacaktır.”

Ortaklıkçı demokrasinin bazı unsurları da olumlu yada olumsuz uluslar arası etki altında kalmıştır. Örneğin İngiliz ve Türk düşüncesine göre, Kıbrıs’lı Türklere ortak bir hükümette veto yetkileri verilecek olursa, doğal olarak Türkler dış ve iç politika konularında taraf olacaklardır.

Bu sayede olumsuz ekonomi politikaları veto edilebilecek, herhangi bir komünist programa karşı koyulabilecektir.

Bu açıdan İngiltere ve Türkiye “azınlığın vetosu” ilkesini güçlendiren bir işlev görmüşlerdir.

146 _{Sözen, a.g.e., s.15.} 147 _{Özersay, a.g.e., s.26.}

59

Ancak Kıbrıs’lı siyasi seçkinlerin uzlaşma eğilimi konusunda negatif bir etki söz konusudur. Uluslar arası yapı, işbirliğini kolaylaştırmak yerine Başkan ve Başkan Yardımcısının davranışlarını güçlendirmeye katkıda bulunmuşlardır. Başkan'ın ve Başkan Yardımcısının ılımlı ve uzlaşmacı davranış sergilediği durumlarda, onların cesaretlerini kırıcı ittifaklar gelişmiştir. Karardan memnun olmayan siyasi iç muhalefet, anakaradaki Yunan ve Türk milliyetçileriyleiş birliğine giderek topluluklar arası bölünmeyi korumak ve derinleştirmek istemişlerdir.148

1960'larda Kıbrıs’ta tesis edilen ortaklıkçı demokratik yapı açısından, bu dördüncü önemli unsurun, yani uluslar arası etkinin öncelikle kolaylaştırıcı olduğu öne sürülüyordu. Ancak zamanla, kurulan düzenin idamesi ve Kıbrıs devlet mekanizmasının tam işlevselleşmesini kolaylaştırmak için uluslar arası yapının yeterince güçlü olmadığı hatta bazen olumlu gelişmeleri dahi engellediği anlaşılmıştır.