Kalkınma kavramının doğru ve değiĢmez bir tanımını yapmak mümkün değildir. Bunun iki sebebi vardır. Bunlardan ilki, her ülkenin içinde bulunduğu Ģartların farklı olması ikincisi ise kalkınmanın aktif bir kavram olmasıdır. Bu da heterojen özellikleri bir araya toplayarak Ġktisadi kalkınma kavramının genelleĢtirilmesini zorlaĢtırır (Özgüven, 1988: 99). Ekonomik kalkınma, tüm insani yaĢamların kalitesini geliĢtirme süreci olarak tanımlanır. Bu bağlamda; kalkınmanın üç önemli yönü vardır. Bunlar (Günal, 2006: 43);
Ġnsanların ekonomik büyüme sürecinde; gıda, sağlık ve eğitim hizmetleri v.b. tüketim düzeyleri ile gelir düzeyinin artması ve böylece yaĢam düzeyini yükseltmesi,
Ġnsani itibar ve saygınlığı arttıran; sosyal, politik ve ekonomik sistem ve kurumlar aracılığıyla bireylerin özgüven geliĢimine yardım eden koĢulu yaratması,
Tüketici mal ve hizmet çeĢitliliğindeki artıĢın birey seçim alanındaki çeĢitliliği büyüterek özgürlük artıĢını sağlaması Ģeklinde sıralanabilir.
Kalkınma, iktisat literatüründe toplumun reel gelirindeki niceliksel artıĢın yanı sıra toplumda daha mutlu, sağlıklı ve daha kaliteli bir ortamın ortaya çıkması Ģeklinde de tanımlanabilmektedir (Karaman, 2007: 4). Kalkınma, yoksulluğun ortadan kaldırılması, maddi refahın arttırılması, üretimde kullanılan girdiler ve elde edilen çıktıların içeriğinin değiĢtirilmesi gibi süreçleri kapsar. Kalkınmanın bir diğer tanımı ise, bir ülkede üretim ve gelir artıĢlarıyla beraber ekonomik, sosyal, kültürel ve siyasal alanlarda yaĢanan değiĢim süreci olarak tanımlanabilir. Kalkınma kavramıyla, ülkede yaĢanan niceliksel artıĢlarla beraber niteliksel değiĢme yolundaki her Ģeye iĢaret edilmektedir (Berber, 2004: 6).
Kalkınma aynı zamanda, yenilik ve yaratıcılık kazandıran bir süreç olarak da değerlendirilebilir. Bu süreçte, insanın düĢüncesi, yetenekleri, eğitim düzeyi ve talebi, değer yargıları ve refah anlayıĢı ile oluĢan ekonomik, sosyal, siyasal ve kültürel ortam, yenilik ve yaratıcılığın geliĢmesini sağlayarak kalkınmanın itici unsuru olmaktadır. BeĢeri kalkınma, davranıĢ değiĢikliği yaratarak, kalkınma sürecinin sosyal boyutuna katkıda bulunmakla birlikte, üretim sürecinin bir girdisi olarak da ekonomik geliĢmeye katkı sağlar. GeliĢmiĢ insan gücü, ekonomik kaynakların verimli kullanımını sağlayarak üretimi artırır. ÇalıĢanların ve yöneticilerin kapasitelerini geliĢtirerek üretim ve organizasyon imkanlarını artırır, fırsatlardan daha iyi yararlanılmasını sağlar (Tuna ve YumuĢak, 2002: 457).
Genelde kalkınma tanımı yapılırken büyüme ile karıĢtırılarak tanım yapılmaktadır. Oysa kalkınma ve büyüme kavramları birbirlerinden farklıdır. Bu nedenle büyüme ve kalkınma tanımları yapılırken karĢılaĢtırmalı olarak tanımlar yapılır. Böylelikle hem aralarındaki fark hem de tanımları ortaya çıkmaktadır.
Büyüme kavramının en büyük özelliği “bir ekonominin üretim kapasitesinde, sayısal/niceliksel olarak ölçülebilen geniĢleme ya da miktar artıĢının var olmasıdır. Büyüme ile ekonomik kalkınma arasındaki fark, büyüme daha çok aynı Ģeydeki basit artıĢ sürecini, ekonomik kalkınma ise daha fazla ve farklı olanın yer aldığı yapısal değiĢme sürecini ifade etmesidir. Büyüme kavramı, ekonomik yapıda herhangi bir değiĢme olmadan, toplam üretimde ya da GSYĠH‟ da belirli bir zaman aralığında ortaya çıkan bir artıĢı ve niceliksel bir değiĢmeyi ifade eder. Buna karĢın ekonomik kalkınma, ekonomik yapıda ortaya çıkan, örneğin, teknolojide ve kurumlarda ortaya
çıkan geliĢmelerle birlikte ya da bu geliĢmelerin sonucunda ortaya çıkan hasılada ki artıĢları ifade etmektedir. Bu nedenle niteliksel bir değiĢmeyle birlikte ya da bunun sonucunda ortaya çıkan geliĢmelerdir. Ekonomik kalkınma, aynı zamanda ekonominin niteliksel değiĢimi sonucunda ortaya çıkan gelir büyümesinden, eskiye göre daha çok insanı yararlandırarak yaĢam standartlarının, yani rahatlık düzeyinin yükseltilmesidir. Kısaca, gelir dağılımının iyileĢtirilmesi olarak düĢünülebilir. Ekonomik kalkınma, her ne kadar büyümeyi içerirse de, var olanın sayısal olarak büyümesi anlamına gelmemekte, olumlu anlamda yeni bir yapının kurulmasını öngörmektedir. Büyüme ve ekonomik kalkınma kavramlarına baktığımızda, büyümede var olan ekonomik yapı temel alınırken, ekonomik kalkınmada ise ekonomik yapıya razı olunmayarak ve bu yapının değiĢtirilmesi ile birlikte, geliĢmesinin esas alınmasıdır (Mısırlıoğlu, 2007: 6).
Kalkınma, sadece üretimin ve kiĢi baĢına gelirin arttırılması değil, az geliĢmiĢ bir ekonomide iktisadi ve sosyo-kültürel yapının da değiĢtirilmesidir. KiĢi baĢına düĢen milli gelirin artması yanında genel olarak üretim faktörlerinin etkinlik ve miktarlarının değiĢmesi, sanayi kesiminin milli gelir ve ihracat içindeki payının artması gibi yapısal değiĢiklikler kalkınmanın temel öğeleridir (Han ve Kaya, 2002: 2).
Kalkınma, ilk aĢaması üretim faktörlerinin yaratıldığı, ikinci aĢaması ise üretim faktörlerinin en uygun bileĢimini içerdiği iki aĢamalı bir süreçtir. Ġlk aĢamada, üretim faktörlerinin oluĢturulabilmesi için ekonomiyi de içine alan kurumsal, yapısal bir değiĢimin olması gerektiği vurgulanmaktadır. Ġkinci aĢamada ise, iktisadi nitelikte olan yapılar yanında sosyal, siyasal nitelikteki yapılarında geliĢme yönünde önemli bir değiĢime, hatta yeni yapıların oluĢturulmasını içeren süreçlere iĢaret ettiği vurgulanmıĢtır (Yavilioğlu, 2002: 66).
Kalkınmanın temel konusu, ülkelerin geliĢip ileriye gitmesi için gerekli olan etkenleri belirlemek ve bunların nasıl kullanılacağını ifade etmektir. Ülkelerin kalkınmalarını sağlayacak olan en önemli faktör beĢeri sermayedir. Günümüzde beĢeri sermaye, hızla değiĢen ve küreselleĢen dünyanın en önemli üretim faktörü haline gelmiĢtir. Kümülatif bir biçimde artan, çağdaĢlaĢan, refah seviyesi artan ve
teknolojik olarak ilerleyen toplumların ulaĢtıkları bu nokta beĢeri sermayeyi arttırmak için yaptıkları yatırımlar sayesinde olmuĢtur (TaĢ ve Yenilmez, 2008: 157). Kalkınmanın temel amacı; kiĢilerin uzun, sağlıklı ve yaratıcı bir yaĢam seviyesine ulaĢmasını sağlamak yani, kaliteli bir yaĢam için gerekli çevresel koĢulları oluĢturmaktır (Çetin, 2005: 60).
Bir ülkenin sanayileĢebilmesi ve kalkınabilmesi için o toplumun sahip olması gereken birtakım asgari koĢullar vardır. Bu koĢullar Ģunlardır (TaĢ ve Yenilmez, 2008: 159):
Sürekli ve istikrarlı bir siyaset ortamı
Yüksek ulaĢım olanakları
Ġyi bir iletiĢim ve finans ortamı
Yeterli bir eğitim seviyesi
GeniĢ bir tanımlaması olan kalkınmayı hızlandıran bir takım faktörlerin olması da kaçınılmazdır. Bunların baĢında teknoloji, doğal kaynakların zenginliği ve beĢeri kaynaklar gelmektedir. Bu faktörlerin niteliksel olarak farklılıklar taĢımaları, kalkınmanın itici gücü haline gelmelerine neden olmuĢtur (Gökçen, 2006: 40).
II. Dünya SavaĢı‟ ndan hemen sonra, klasik ve neo-klasik teorilerin sermaye kavramına yüklediği hâkim rol nedeniyle, akademisyenler ve politika yapıcılar “fiziki sermaye kavramını” kalkınmada gerekli ve yeterli bir koĢul olarak görmüĢlerdi. Daha önceki dönemlerde nitelikli iĢ gücü, eğitimli bir nüfus ve uygun bir kurumsal çerçeveye sahip olmayan bir makinenin, düĢük verimde üretebileceği gerçeği ihmal edilmiĢti. Ancak daha sonraki yüzyıllarda yapılan araĢtırmalar kalkınma iktisatçılarını, “kalkınmanın anahtarının insan olduğu; kalkınma sürecini hızlandırmak için insanın yetenekleri, davranıĢları ve değerlerinin değiĢtirilmesi gerektiği” gibi bir sonuca götürmüĢtür (Soyak, 2008: 12).
Bilgi toplumuna geçiĢ sürecinde ise iktisadi kalkınmanın temelini bu saydığımız üç faktörden biri olan beĢeri kaynaklar ve beĢeri kalkınma oluĢturmaktadır. BeĢeri kalkınma insanların seçeneklerini arttırma süreci olarak tanımlanmakta ve sonsuz tercihler yerine bunlardan sadece üçü üzerinde
durmaktadır: Uzun sağlıklı bir ömür, bilgi edinmek ve asgari geçim için gerekli kaynaklara eriĢmek (Tuna ve YumuĢak, 2002: 455).
Sosyal, iktisadi, kültürel ve siyasi alandaki geliĢme ve değiĢimleri yansıtan kalkınma süreci, toplumda ve ekonomide yaĢanan yapısal değiĢim ve dönüĢümleri de yansıtmaktadır. Üretim yapısı, teknoloji seviyesi, demografik yapı, gelir dağılımı, tasarruf eğilimi, talep yapısı, istihdam, kentleĢme ve ticaret yapısında meydana gelen değiĢimler kalkınma ile açıklanmaktadır. Bu değiĢim ve dönüĢüm sürecini iktisadi kalkınmanın temel belirleyicisi olarak ele alınırsa, bu belirleyici özellikler aĢağıdaki Ģekilde de sıralanabilir (Berber, 2004: 7):
Ġktisadi kalkınma, tarım, sanayi ve hizmetler olarak adlandırılan temel sektörlerin GSMH içerisindeki nispi paylarındaki değiĢim olarak da tanımlanmaktadır. Az geliĢmiĢlik göstergelerinden biri olan tarım sektörünün GSMH içindeki payının ağırlıkta olmasıdır. GeliĢme seviyesi yükseldikçe sanayi ve hizmetler sektörünün GSMH içindeki payı artarken tarım kesiminin payı azalmaktadır. GeliĢme aĢamasında sanayi kesiminin ağırlığı görülürken kalkınma sürecinin son aĢamalarında hizmetler sektörü ağırlıklı sektördür.
Kalkınma sürecinin diğer belirleyicilerinden biri, sanayi sektörünün kendi içerisinde yaĢanmaktadır. Talebin gelir esnekliğine bağlı olarak, kalkınma sürecinin ilk aĢamasında tüketim malları sanayi ağırlıklı paya sahiptir. Kalkınma seviyesi yükseldikçe ara ve yatırım malları sanayinin payı artıĢ göstermektedir. Yatırım malları sanayi ne kadar geliĢirse kalkınmıĢlık seviyesi de o kadar yükselmektedir.
Kalkınma dıĢ ticaretin yapısında meydana gelen değiĢimlerin de bir göstergesidir. Ġlk baĢta tarımsal ürünler ve iĢlenmemiĢ doğal kaynaklardan oluĢan ihracat, git gide sanayi ve mamul mallar yararına dönüĢmüĢtür.
KiĢi baĢına enerji tüketimi, kiĢi baĢına yüksek kalori tüketimi, kentleĢme oranı, okur-yazarlık düzeyi, ortalama hayat seviyesi, araĢtırma-geliĢtirme harcamaları, bebek ölüm oranı, kiĢi baĢına doktor sayısı gibi unsurlar bir toplumun kalkınmasında temel göstergedir.