Kızların Eğitim

Sultan Hamid dönemi eğitiminde, toplumda modernleşmenin önemli göstergelerinden biri olan kadın ve kızların eğitimi meselesi de es geçilmemiştir. Fabrikalarda kadın işçilerin çalışmaya başlaması, kadınların ticaretle uğraşmaları, gazetelerde yazı yazması, sadece kadınlara hitap eden gazete ve dergilerin çıkması bu dönemde başlamıştır. Üstelik bu dönemde çıkan kadın gazete ve dergi sayısı, basın anarşisi yaşanan 2. Meşrutiyet Döneminden az değildir. Özellikle genç kızların

eğitimi ihmal edilmemiş, onlara yönelik rüştiye ve idadiler açılmıştır.

107_{Gencer, a.g.e., s.66.} 108_{Gencer, a.g.e., s.66.}

109_{Gülbadi Alan, Amerikan Board’ın Merzifon’daki Faaliyetleri ve Anadolu Koleji, Ankara: TTK Yay.,}

2008.s.45

110_{Deringil, a.g.e., s.138.} 111_{Somel, a.g.e., s.11.}

48

”II. Abdülhamid döneminde sadece İstanbul’da 18 tane kız okulunun açılmış olması”112 _{bu konuya verilen ehemmiyet hakkında bilgi verebilir. Darülmuallimât}

mezunu kızların Darülmuallimîn mezunu erkekler gibi zorunlu hizmete tabi tutulmaması, üst düzey Osmanlı tabakasında entelektüel bir kadın zümrenin doğmasına imkân vermiş ve 2. Meşrutiyet ve Cumhuriyet Dönemi kadın hareketlerinin başlamasına öncülük etmiştir.

2.4.8. Medreseler ve İlmiye Sınıfı

II. Abdülhamid dönemi eğitim konusu işlenirken değinilmesi gereken önemli hususlardan biri de geleneksel eğitim, medreseler ve ulemanın durumudur. Bu konu Sultan Hamid döneminin ilginç uygulamalarından birini oluşturur. Yukarıda değinildiği üzere, Cevdet Paşa ulemaya en sert muhalefeti yapanların başında geliyordu ve bu haliyle Sultanın kanaat önderiydi. Ancak onun tespitine göre mevcut ulema ile yola gidilmesi imkânsızdır. Çünkü, “ilmî liyakat ilkesinin ihlalinden dolayı düşüşe geçen ulema, yaşadığı siyasî dünyayı tanıyamaz ve anlamlandıramaz hale gelmiştir. Mebahis-i mülkiye (politik konular) üzerine fikir yürütme yeteneklerini kaybetmelerinden dolayı Paşa’ya göre, ilmiyenin siyasî karar alma mekanizmasına aktif bir şekilde katılım imkânı kalmamıştır.”113 _{Buna göre, ilmiyenin devlet ve toplum}

nezdindeki etki ve itibarının kaybında biraz da kendilerinin sorumluluğu söz konusudur.

Bilindiği üzere geleneksel İslamî eğitimin en önemli müessesi medresedir. Medresede de âlim/hoca eğitimin temel taşını oluşturur. Aynı zamanda ulema eğitimin ve ilim üretiminin yanında devlet yönetiminin üçayağından (ilmiye, seyfiye kalemiye) birini oluşturmaktadır. Medrese, hoca ve talebe arasındaki etkileşim biçimi, ilmin kaynağı, amacı, öğretim yöntemi ve amacı ile bütün bunlara alternatif olarak doğan modern eğitimin okul/mektep ve öğrenci ilişkisi hayli farklılık gösterir. İlginç bir şekilde II. Mahmut’tan itibaren devlet ve bürokrasi tercihlerini yeni açılan okullara oynamışlardır. Bu dönemden sonra giderek ulemanın devlet yönetimindeki etkisi ve rolü ile toplum nezdindeki itibarında sürekli bir irtifa kaybı görülecektir. Çünkü:

“Tanzimat’tan sonra devlet kendini yeniden tanımladı. Eski sistemde gedikler açılmaya başladı ve buralara, Avrupa uygarlığının ürünü kurum ve kuruluşlar yerleştirilmeye başlandı. Batı’ya yöneliş Avrupa’nın sadece tekniğini değil, aynı

112 _{Sırma, a.g.e., s.65-70.} 113 _{Gencer, a.g.e., s.393.}

49

zamanda zihniyetini, ideolojisini, felsefesini, bilimini, kültürünü de beraberinde getiriyordu. Yöneticilerin devlete yeni bir yön vermesi ile beraber medrese [ve dolayısıyla müntesipleri] artık önemini kaybetmek zorundaydı.”114

Tanzimat dönemi eğitim reformları içerisinde medreseye özgü yapılan neredeyse hiçbir yeniliğe, ıslaha rastlanmaz. Üstelik bu kurumlar reformların önündeki engellerden biri olarak görülür. 1898’de açılan rüştiyeler ile toplumun eğitilmesinde önemli bir çığır açan Osmanlı Devleti, bu okullara medreseden personel temin etmişti. İstenilenlerin bu kadro ile yapılamayacağı anlaşılarak rüştiyelere yine devletin kendi isteği doğrultusunda personel yetiştirmek için 1848’de Darülmuallimin açılmıştır. Aynı tarihlerde yüksek eğitimin de medreseden kaydırılması için Darülfünun’un açılması öngörülmüştür. Yine aynı düşüncelerin ve beklentilerin bir gereği olarak, devlet bürokrasisinin medreselilere kapatılması ve toplumsal hayatın din eksenli yapısının, seküler eksenli bir yapıya tahavvülünü sağlamak için hukukun ve hukuk yapıcıların (İslâm uleması) da bir şekilde tasfiyesi öngörülmüştür. Bu niyetin gerçekleşmesi için yapılan ilk işlerden birisi 1869’da Darülfünun’un üç bölümünden biri olarak İlm-i Hukuk’a yer verilmesi, ardından 1874’te Galatasaray Sultanisi içinde Mekteb-i Hukuk şubesinin açılması, en son olarak da, Darülfünun’un 1900’deki açılışından sonra başlı başına bir Hukuk Fakültesinin ihdası olmuştur. Ulemanın eğitim ve toplum üzerindeki etkisini kırmak için II. Abdülhamid dönemi uygulamalarından biri de klasik İslâm eserlerinin yeninden basılmasıdır. Şöyle ki;

“Abdülhamid’in gerek Batı, gerekse de İslâm kültürü hakkındaki ilk elden bilgilenme kaynaklarını halkın kullanımına sunması, onlar üzerindeki aydın ve ulema tekelini kırmak içindi. İslamî ortodoksiyi formüle eden Gazali’nin belli başlı eserlerinin onun tarafından Türkçeye tercüme ettirilmesi bunun içindi. Bu dönemde bir bütün olarak felsefe ve edebiyat alanında İslamî edebiyatın Türkçeye tercümesi görülmemiş derecede arttı.”115

II. Abdülhamid dönemi birçok yönüyle ulemanın ve medreselerin aktif olmasa da pasif şekilde terk edildiği, önemsenmediği ve sistem dışına itilişinin hızlandığı bir dönemdir. Tanzimata başlayan “medreselerin gözden düşmesi ve gerilemesindeki en önemli faktör, Osmanlı devlet yönetimi ve sisteminde gerçekleşen fikrî, siyasî, sosyal ve kültürel batılılaşma ve sekülerleşme hadisesidir.”116 _{Medreselerin hazin}

akıbetine giden süreç aslında Tanzimat aydın ve yöneticilerinin yeni bir toplum ve devlet taraftarlıklarını ilan etmeleri ile birlikte başlamıştı. Artık bu sürecin önünde

114_{Yaşar Sarıkaya, Medreseler ve Modernleşme, İstanbul: İz Yay., 1997, s.197.}

115_{Gencer, a.g.e., s.80; Ayrıca: Hilmi Ziya Ülken, Türkiye’de çağdaş Düşünce Tarihi, İstanbul: Ülken}

Yay., s.320; Aynı Yazar: Uyanış Devirlerinde Tercümenin Rolü, İstanbul: Ülken Yay., 1997, s.321-22.

50

bazı mesleki apolojetler dışında kimse dur(a)madı. Sultan Hamid dönemine gelindiğinde ise bu süreçte bir hayli yol alınmıştı. “Yenisini yapmak, ümitsiz durumdaki eskiyi düzeltmekten daha kolaydı. Bu yüzden Sultan Abdülhamid de selefleri gibi, ölümle sonuçlanacak kaderlerine terk ettikleri medreseleri, alternatif modern eğitim kurumlarıyla kuşatmayı seçti”.117 _{Bu noktada;}

“Başlı başına bir hukuk fakültesinin kurulması dahi, çok büyük oranda ‘hukuk’ tekeline sahip olan medrese ve ulemaya vurulan en büyük darbedir. İkinci olarak İstanbul Üniversitesi’nin içinde ‘Yüksek din bilimleri’ bölümünün açılması devletin dini kurumların kontrolünü ulemadan almak istemesinin en önemli göstergesidir. Artık din devletin tam denetimi altında yüksek okulda yeniden üretilen bir ‘resmî İslâm’a’ dönüşecektir.”118

Bu uygulamanın 2. Meşrutiyet’ten Cumhuriyet’e uzanan süreçte, din ve devlet ilişkilerini ne kadar etkilediği ve biçimlendirdiği gayet açıktır. “II. Abdülhamid saltanatında medreselerde imtihanın kaldırılmasının müesseseyi daha kötü bir duruma soktuğu, askerden kaçmak isteyenlerin bir medreseye kayıt olduğu, ancak taşradan gelenlerin çoğu zaman medresede bir oda buluncaya kadar han odalarında kaldıkları, meşrutiyet’i müteakip neşr edilen çeşitli gazete makalelerinde dile getirilmiştir.”119 _{Bütün bunlara karşın, II. Abdülhamid devrinde özellikle İstanbul}

medreseleri, hiç değilse binaları bakımından tamamen ihmal edilmiş gibi görünmüyorlar. Son devirlerde medreselerin tamir ve bakımları için Vakıflar Bakanlığı bütçeleri masraf faslının hayli kabardığı görülmektedir.

Burada önemli bir konunun üzerinde durmak yerinde olacaktır. Bu güne kadar pek çok tartışmamaya, spekülasyona sebep olan medreselerin kapatılması meselesi gerçekten de, bu kurumların çöktüğü, gerilediği, ilim öğretiminde başarısız olduğundan mıdır? Bu soruya Y. Sarıkaya’nın verdiği cevap hayli tatminkârdır:

“Medresenin itibar kaybının sebebi daha çok, bu kurumun devlet için arz ettiği fonksiyonda aranmalıdır. Bir İslâm eğitim kurumu olan medrese, başlangıçta devlet elitinin, memurların, müderrislerin, müftü, hâkim ve yargıçların ve diğer devlet görevlilerinin eğitim ve yetiştirilmesinde çok önemli rol oynuyordu(…) Medresenin ürettiği zihniyet ve kültür sistemin arzu ve hedefleri ile çelişmiyordu. Sistem için medrese, medrese için sistem gerekliydi.”120

Medreselerde zaman zaman bazı fen bilimlerinin okutulmuş olması birer istisnadan ibaret, fakat medreselerin gerçek gayesini gölgelemeyen bir durumdur.

117_{Gencer, a.g.e., s.183.} 118_{Alkan, a.g.e., s.8.}

119_{Mustafa Ergün, “II. Meşrutiyet Döneminde Medreselerin Durumu ve Islâh çalışmaları” AÜDTCFD,}

Atatürk’ün Doğum Yılına Armağan, XXX/1-2, 1892, s.59.

51

Pozitif ilimler bazı hocaların şahsî çabaları ve özel ilgileri ile okutuldu. Gerçi bu ilimler medrese çevrelerinde olumsuz karşılanmadı, tersine sevilerek okundu. Fakat yine de sürekli ek dersler olarak görüldü ve yardımcı ilimler olarak okutuldu(...) Medrese kendisinin aslî görevi olan İslâm ilimlerinin eğitim ve öğretimi görevini, pek çok dış etmenler tarafından etkilenmiş olmasına rağmen, tarih boyunca kesintisiz bir şekilde sürdürmüştür. Esasen aklî ilimlerin de öyle bıçak gibi kesilip atıldığı doğru değildir. Yeni kurulan askerî-teknik ve tıp okullarında görev yapan medrese mezunu tabipler, hendeseciler, tarihçiler vb. gökten inmediler.

“Medreselerin çöküşü bu güne kadar yazılanların ve söylenenlerin aksine, kendi sisteminden kaynaklanan bozuklukların değil ideolojik, siyasal, zihinsel ve sosyal değişmelerin bir sonucudur… Medreseler kendi sistemlerindeki hastalık veya çağdışılık yüzünden değil, bu sistemin yetiştirdiği adam ve ürettiği zihniyetten ötürü ihmal edilmiş ve dolayısıyla aynı gerekçeyle tarihe gömülmüştür.”121

Görüldüğü üzere medreselerin asli vazifeleri açısından bir sorun yoktur. Bütün mesele, yeni toplum ve devlet hayatı için farklı bir tercihtir. 2. Meşrutiyet’e gelindiğinde toplumsal hayatın yeniden dizayn çalışmalarına hız verildi. Cumhuriyet’in önde gelen ideologu Ziya Gökalp, dinin toplumsal hayattan çekilerek sadece uhrevî hayatla iştigal etmesini, dünya işlerinden uzaklaştırılmasını isteyerek seküler bir dünyanın kapılarını aralamıştı. “2. Meşrutiyet senelerinde medreselerin ıslahına yönelik yoğun bir gayret verildiyse de, medrese müntesipleri dâhil olmak üzere gelen yoğun eleştirilerle, yeni devletin de kesin taraf belirlemesiyle dünya eğitim öğretim mirasının son derece özgün bir kurumu tarihe karıştı. Bir defa, medreselerin ne öğrettiği tartışılmış ve bu konuda hayli eleştiri almıştır. Ancak bu güne kadar medrese nasıl öğretiyordu meselesi asla tartışılmamıştır. Çünkü medrese öğrettiğini tam öğretmektedir, hakkıyla öğretmektedir. Türkiye’de Fatih zamanında kadim Yunan geleneğinden mülhem, evrensel bir bilgi vizyonuyla kurulan medreselerin bıraktığı boşluk, bu gün değil İslâmî, sosyal bilimler alanında bile hissedilmektedir”.122 _{Kadim Yunan akademiasının ilim felsefe ve zihniyetinin de}

bir şekilde taşıyıcılığını yapan medreselerin ilgası aslında modern dünyanın da kaybettiği bir değer olmuştur.

121_{Sarıkaya, a.g.e., s.196-200’den özet.} 122_{Gencer, a.g.e., s.799.}

52

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM: II. ABDÜLHAMİD DEVRİNDE EĞİTİM POLİTİKASI

3.1. TEŞKİLATLANMA YÖNÜ 3.1.1. Merkezî Teşkilâtlanma

“Osmanlı Devletinde merkezî teşkilât, 1869 yılında yayınlanan Maarif Nizamnamesinde belirtilmiş ancak 3 yıl sonra bazı değişikliklere uğrayarak 1876 yılına kadar devam etmiştir. Ancak yayımlanan merkezi teşkilât gereğince ve ihtiyaca cevap veremediği gibi modern bir yapıya sahip değildi. İlk defa yayınlanan merkezi teşkilat ihtiyaca cevap veremediği için yeniden düzenlenme gereği ortaya çıktı ve 1876 Kanun-ı Esasi’de yayınlanmıştır.”123

Anayasanın eğitimle ilgili maddeleri:

“15. MADDE— Eğitim işleri serbesttir. Hazırlanan kanuna tabi olmak kaydıyla Her Osmanlı için özel eğitim yapabilir.

16. MADDE — Bütün okullar devletin denetim ve gözetimindedir. Osmanlı halkının terbiyesi, birlik ve beraberliğe halel getirmeden her türlü tedbirler alınacak, ayrıca diğer milletlerin Osmanlıya bağlılığına zarar vermeden eğitim işleri yerine getirilecektir.

114. MADDE— Osmanlı halkına ilköğretim zorunlu olacaktır.

Bununla birlikte 1. Meclisin açılış konuşmalarında, planlanan her türlü yeniliklerin ve ülkenin ilerlemesinin “ancak ilim ve eğitim vesilesiyle” olacağı üzerinde ısrarla durulacak kısa zamanda eğitimle ilgili kanunların meclise sevk edilmesi istenmiştir.”124

Yukardaki metinde de görüldüğü gibi eğitim işleri Anayasanın emri olarak, devletin asli görevleri arasına girmiş olup ve Meclisin de eğitimi yeniden düzenlenmedikçe diğer ıslâhatın sonuca ulaşamıyacağının altı çizilmiştir. Eğitim Öğretimin önemi ortayaçıkınca teşkilat konusunda da düzenlemelerin yapılması zaruri idi. Fakat ortaya çıkan 93 Harbi sonunda ülkede görülen meseleler devletin bu ıslahat meselesini ertelemek zorunda bırakmıştır. Ortalık biraz yatışınca hükümet eğitim teşkilatın da yeniden düzenleme yapması gündeme gelmiştir. Bundan önceki merkez teşkilatu şu şekilde idi:

“Eğitim Bakanlığı; 1) Bakan, 2) Mektupçu, 3) Muhasebeci,

123_{Şeref Gözübüyük, Suna Kili, Türk Anayasa Metinleri, Ankara 1957.s.5.42}