Eğitimde geri dönüşüm ile ilgili yapılan çalışmalar

verilmiştir.

Alboga (2013), Kastamonu il merkezinde bulunan ilköğretim 6. 7. ve 8. sınıf 1492 öğrenci ile yaptığı çalışmasında, öğrencilerin çevre, geri dönüşüm, plastik ve plastik atıklar konusundaki bilişsel duyuşsal ve psikomotor tutumlarını belirlemiştir. Çalışmasında, kız ve erkek öğrenciler arasında bilgi olarak anlamlı farklılık olmasa da duyuşsal olarak kız öğrencilerin daha olumlu tutumlara sahip olduğu ortaya çıkmıştır. Davranışsal olarak da 6.

sınıf öğrencilerinin 7. ve 8. sınıf öğrencilerine göre daha olumlu tutumlara sahip olduğu belirlenmiştir.

Çelik (2011), “ilköğretim müfredatında ambalaj atıklarının geri dönüşümü eğitiminin yeri ve ilköğretim kurumlarındaki geri dönüşüm uygulamalarının araştırılması (İstanbul İl örneği)” tez çalışmasında, İstanbul ilinin farklı ilçelerinde bulunan okullardaki 944 öğrenciye katılımı ile gerçekleştirmiştir. Araştırmasında bazı demografik değişkenlere göre anket sorularına verilen yanıtların değerlendirmesini gerçekleştirmiştir. Çalışmanın sonucunda, ambalaj atıklarının geri dönüşümüne yönelik bilgilerin, müfredat içerisinde yetersiz olduğunu ve mevcut bilgilerin sürekliliğinin olmadığını tespit etmiştir. Ayrıca sınıf düzeyi ve ilçelerin farklılığına göre anketlere verilen yanıtların da farklılık gösterdiği saptanmıştır. Çalışma sonucunda, eğitim sürecinde ailelerin bir bütün olarak düşünülmesi gerektiğini ve ailelere verilecek etkili bir geri dönüşüm eğitiminin aileleri de dolaylı olarak etkileyeceğini vurgulamıştır.

Aksakal (2013), fen ve teknoloji öğretmen adaylarının çevresel geri dönüşüm konusundaki duyarlılıklarının belirlenmesine yönelik tez çalışmasını 312 öğretmen adayı üniversite öğrencisi ile gerçekleştirmiştir. Çalışma sonucuna göre, cinsiyet faktörünün çevre tutumu üzerinde anlamlı bir değişiklik ifade etmediğini; öğrencilerin üniversiteye gelmeden önceki yaşadıkları çevrenin öğretmen adaylarının çevresel geri dönüşüm konusundaki duyarlılıkları üzerinde etkisinin bulunmadığını saptamıştır.

Çimen ve Yılmaz (2012), ilköğretim öğrencilerinin geri dönüşümle ilgili bilgi ve davranışlarını ortaya koymak için çalışma yapmışlardır. Çalışmaya ilköğretimde öğrenim gören 6., 7. ve 8. sınıf 90 öğrenci katılmıştır. Çalışma sonucunda, öğrencilerin geri dönüşümle ilgili bilgi kaynakları arasında öğretmenlerin önemi bir yer aldığını, öğrencilerin geri dönüşüm hakkında bilgi sahibi olduğunu, geri dönüşümlü ürünler arasında en çok kâğıt kullandıklarını, sosyal içerikli etkinliklerin geri dönüşüm davranışlarını arttırdığı ve öğrencileri geri dönüşümlü ürünleri kullanmaya teşvik ettiğini tespit etmişlerdir.

Şallı (2001), proje tabanlı öğrenme yaklaşımı ile okul öncesi kurumunda eğitim görmekte olan 48-60 aylık çocuklara geri dönüşüm kavramının kazandırılması ile ilgili çalışmasını 30 çocuk ile gerçekleştirmiştir. Yapılan çalışma ön-test son-test kontrol gruplu deneysel araştırma modeli kullanılmıştır. Araştırmada deney grubunda yer alan çocuklar 8 hafta boyunca her gün proje tabanlı öğrenme yöntemiyle hazırlanan geri dönüşüm programlarına katılmıştır. Çalışma sonucunda, proje tabanlı öğrenme yaklaşımıyla hazırlanan geri dönüşüm kavramı kazanımının, kontrol grubundaki çocuklara göre daha

fazla geliştiği ve programın etkili olduğu görülmüştür. Çalışmasında anne-baba eğitim düzeyinin ve cinsiyet faktörünün çocukların proje tabanlı öğrenme yaklaşımıyla hazırlanan geri dönüşüm ve kavramlarını öğrenmesinde etkili bir fark oluşturmadığını tespit etmiştir.

Avan (2011), plastik ve plastik atıkların, geri dönüşümü ve çevreye etkileri konularında öğrenci tutumlarının belirlenmesi konulu tez çalışmasını Kastamonu il merkezinde eğitim gören 492 tane 6. Sınıf öğrencisi ile gerçekleştirmiştir. Çalışmasında öğrencilerin çevreye yönelik, bilgi, duygu, davranış tutumlarına cinsiyet, rezidans, gelir durumlarının etkisini belirlemek için anket uygulamıştır. Çalışma sonucunda, kız öğrencilerin çevreyi korumada erkeklere göre daha duyarlı olduğunu, erkek öğrencilerin bu konuya sadece ekonomik açıdan baktığını; gelir düzeyi arttıkça çevre duyarlılığının arttığını; sitede yaşayanların müstakil evde yaşayanlara göre çevre konusunda daha duyarı olduğunu belirlemiştir.

Bakar (2013), Bilim sanat merkezi öğrencilerinin plastik atıkların geri dönüşümü ve çevreye etkisi konusundaki tutumlarının belirlenmesi (Batı Karadeniz Bölgesi Örneklemi) adındaki tez çalışmasını 6., 7. ve 8. sınıf öğrencileri ile gerçekleştirmiştir. Çalışmasında, öğrenci tutumlarının cinsiyet, sınıf düzeyi, anne baba öğrenim durumu, ailenin ortalama gelir durumu değişkenine göre anlamlı farklılığın olup olmadığını araştırmıştır. Çalışma sonucunda, Bilsem öğrencilerinin tutumlarının olumlu düzeyde olduğunu, plastik atıkların geri dönüşümü ve çevreye etkisi konusunda tutumlarını cinsiyet, sınıf seviyesi ve baba öğrenim durumu değişkenleri açısından anlamlı farklılık gösterirken; anne öğrenim durumu ve ailenin ekonomik geliri açısından anlamlı bir farklılık göstermediğini tespit etmiştir. Cinsiyette anlamlı farklılığın, kızlar lehine olduğu; sınıf seviyesi olarak anlamlı farklılığın 6. Sınıflar lehine olduğu ve baba mezuniyetinin de anlamlı farklılığının orta öğretim mezunu babalara göre yüksekokul/üniversite mezunu olan babalar lehine olduğunu belirtmiştir.

İlhan, Doğan ve Tosun (2017), ilkokul birinci sınıf öğrencilerinin geri dönüşüm konusundaki bilgi, farkındalık ve davranışlarının incelenmesi çalışmasında, okul öncesi eğitim alan öğrenciler ile okul öncesi eğitim almayan öğrencilerin arasında farklılıkların olup olmadığını incelemiştir. Kilis il merkezinde öğrenim görmekte olan 120 birinci sınıf öğrencisi ile yapılan çalışmada açık uçlu soruların bulunduğu anket uygulanmıştır. Çalışma sonucunda geri dönüşüm işaretinin anlamını okul öncesi eğitim gören öğrencilerin büyük çoğunluğunun bildiği ortaya çıkmıştır. Genel olarak çalışma sonucunda okul öncesi eğitim almanın birinci sınıf öğrencilerinin geri dönüşüme ve çevreye yönelik olarak bilgi, farkındalık ve tutumlarının oluşmasında büyük bir öneme sahip olduğu görülmüştür.