DıĢ Göçler

büyüdükleri ve birçok hatırasına sahip oldukları yerleĢim alanlarını terk edip baĢka mekânlara göç etmelerinin birçok sebebi olabilir.

DıĢ göçte bu sebepler çok daha fazla çeĢitlilik gösterebilir. Çünkü iç göçe nazaran dıĢ göç gerçekleĢtikten sonra, göçmenlere terk ettikleri ülke ile ilgili bir takım zorluklar getirebilme potansiyeline sahiptir. Bu zorluklara örnek olarak terk ettikleri ülkeye istedikleri zaman ve zeminde veya serbest bir Ģekilde seyahat edememe, her zaman ve her Ģartta iletiĢim kuramama gibi tahditler verilebilir. Bu nedenle insanlar dıĢ göç hareketine katılırken gerekçelerini iyi düĢünüp karar vererek yeni bir yaĢama doğru yelken açarlar.

DıĢ göç olgusunun ortaya çıkmasında gelinen ülkedeki itici faktörler önemli bir sebep teĢkil eder. Zaten geldiği ülkede içinde bulunduğu yaĢam koĢulları çok iyi seviyede olan bir insan –maceraperestler hariç- niye göç etsin ki? Bu nedenle göç eden insanı göç etmeye zorlayan husus, hedeflediği ülkenin çekici faktörlerinden ziyade hayatı kendisine zor kılan yaĢadığı ülkedeki itici faktörlerin yoğunluğudur. Bu faktörler sosyal, ekonomik, siyasal, eğitim ve sağlık gibi birçok nedenden diyoruz. Bu zorlayıcı faktörler savaĢ, iç karıĢıklıklar, terör, dini-etnik-siyasi baskılar,

24 siyasi sınırlardaki değiĢiklikler, büyük doğal afetler, açlık-sefalet, ekonomik dengeleri alt üst eden büyük ekonomik buhranların yaĢanması gibi sebepler olabilmektedir. Bu ve benzeri sebepler sığınma göçünün itici faktörleri olarak sayılabilir.

Dünya tarihine baktığımız zaman tarih sayfaları çeĢitli sebeplerle meydana gelmiĢ olan sığınma göçlerinin örnekleriyle doludur. Ġspanya‟da zulme maruz kalan Yahudilerin Osmanlıya sığınması ve yine Endülüs‟te katliama maruz kalan Müslümanların ülkelerini terk ederek baĢka ülkelere sığınmaları buna örnek olarak verilebilir. Fetih hareketleri ile Avrupa‟nın ortasına kadar hâkimiyet kuran Osmanlı Devleti, gücünü kaybettikten sonra hâkim olduğu toprakları birer birer terk etmek zorunda kalmıĢtır. Özellikle I. Dünya SavaĢı‟nda çok fazla miktarda toprak kaybetmiĢtir. Kaybettiği topraklarda kalan yüz binlerce Müslüman Türk gördükleri zulümden kaçmak için Türkiye‟ye sığınmak zorunda kalmıĢlardır. II. Dünya savaĢından sonra Nazilerin zulmüne maruz kalan Yahudiler, Filistin‟e göç etmek zorunda kalmıĢlardır. Bulgar zulmü nedeniyle on binlerce Türk Bulgaristan‟ı terk ederek Türkiye‟ye sığınmıĢtır. 1990‟lı yıllarda meydana gelen Körfez SavaĢı ve sonrasında gerçekleĢen baskılar nedeniyle binlerce insan Türkiye ve baĢka ülkelere sığınmak zorunda kalmıĢtır.

Günümüze baktığımızda Arap Baharıyla ortaya çıkan siyasi karıĢıklıklar ve iç savaĢlar Ortadoğu Bölgesini savaĢ alanına çevirmiĢtir. Sözde değiĢim umuduyla baĢlayan bu hareket bölge insanlarına sadece felaketler, zulümler ve ölümler getirmiĢtir. Örneğin Suriye‟deki iç savaĢ neticesinde binlerce insan hayatını kaybetmiĢ ve milyonlarla ifade edilen sayılarda insan da bu cehennemden kaçarak komĢu ülkelere sığınmıĢtır. Bugün Türkiye‟nin kentleri bu savaĢlardan kaçıp ülkemize sığınmıĢ mağdur ve mazlum insanlarla doludur.

1.3.2.2.2. Mübadele Göçü

Birden fazla ülkenin kendi aralarında yaptıkları anlaĢmalar sonucunda, ülkelerinde yaĢayan nüfusun bir kısmının karĢılıklı olarak yer değiĢtirmesi hareketine mübadele göçü denilmektedir. Bu göç tipine en iyi örnek KurtuluĢ SavaĢı sonrasında Yunanistan‟la yapılan anlaĢmalar neticesinde Yunanistan‟da yaĢayan Türklerle Türkiye‟de yaĢayan Rumların karĢılıklı olarak kalıcı bir mahiyette yer değiĢtirmeleridir. Bu değiĢim Türkiye‟nin Yunanistan‟la 30 Ocak 1923 tarihinde

25 Lozan‟da imzaladığı “Türk-Yunan Nüfus Mübadelesi‟ne ĠliĢkin SözleĢme ve Protokol”e dayanmaktadır. Protokolün birinci maddesi değiĢimin yönünü ve Ģeklini Ģöyle belirlemiĢtir:

“Türk topraklarında yerleĢmiĢ bulunan, Rum Ortodoks dininden Türk uyruklularla Yunan topraklarında yerleĢmiĢ Müslüman dininden Yunan uyrukluların, 1 Mayıs 1923 tarihinden baĢlayarak, zorunlu mübadelesine giriĢilecektir. Bu kimselerden hiçbiri, Türk hükümetinin izni olmadıkça Türkiye‟ye; Yunan hükümetinin izni olmadıkça Yunanistan‟a dönüp orada yerleĢemeyecektir. Bu protokol; Ġstanbul‟da oturan Rumları ve Batı Trakya‟da oturan Türkleri kapsamayacaktır” (Gürbüz, 2006: 85).

1.3.2.2.3. ĠĢ Göçü

ÇalıĢma koĢullarının iyi olmadığı, iĢ gücü istihdamında yetersizlikler yaĢanan ve ekonomik koĢullarının kötü olduğu görülen yerlerden, bu koĢulların daha iyi seviyede olduğu değerlendirilen ülkelere ve yerlere doğru iĢ gücü göçü yaĢanır.

Bireylerin veya kitlelerin iĢsizlik nedeniyle veya daha iyi iĢ imkânlarına sahip olmak için göç etmelerine iĢ göçü denilmektedir.

Avrupa II. Dünya SavaĢı esnasında büyük tahribat görmüĢtür. Yıkılan Avrupa ekonomisini yeniden mamur hale getirmek için 1952-1954 yılları arasında kalkınma hamlesi baĢlatmıĢtır. BaĢta Almanya, Fransa, Belçika, Avusturya, Hollanda gibi ülkeler olmak üzere baĢlattıkları kalkınma hamlesinin iĢ gücünü karĢılamak için dıĢ ülkelerden iĢçi talebinde bulunmuĢlardır. Federal Almanya 1952 tarihinde yabancı iĢçi çalıĢtırmaya baĢlayarak bu konuda Avrupa‟da öncülük yapmıĢtır (Yıldırım, 2010: 13). II. Dünya SavaĢı‟nda yerle bir olan Almanya baĢlattığı bu kalkınma hamlesi sayesinde yeniden dünyanın en iyi ekonomileri arasına girmeyi baĢarmıĢtır.

Bu baĢarıda dıĢ ülkelerden alınan iĢçi göçünün de büyük katkısı olmuĢtur.

Almanya ile beraber kalkınma hamlesini baĢlatan diğer Avrupa ülkeleri de ekonomik kalkınmalarını sağlamak için yabancı iĢçi çalıĢtırmaya baĢlamıĢlardır.

Yabancı iĢçilerin kaynağını ise geliĢmemiĢ veya geliĢmeye çalıĢan ülkelerdeki iĢsizler ordusu oluĢturmuĢtur. Bu ülkeler ihraç ettikleri iĢ gücü sayesinde hem ülkelerindeki iĢsizlik sorununu çözmüĢ olacak ve hem de bu iĢçilerin ülkelerine gönderdikleri döviz sayesinde ülke ekonomisinin kalkınmasına katkı sağlamıĢ olacaklardı. Avrupa‟da Yunanistan, Ġspanya, Portekiz, Yugoslavya, Ġtalya vb. ülkeler ile Afrika‟da Tunus, Cezayir, Fas gibi ülkeler kalkınma hamlesi baĢlatan Avrupa ülkelerine iĢçi yollamıĢlardır. Bir süre devam eden iĢçi göçleri Avrupa‟da yeterli seviyede istihdam sağlandıktan sonra Avrupa‟nın iĢçi alımını durdurmasıyla beraber

26 durma noktasına gelmiĢtir. Günümüzde iĢ gücü hareketlerinin yönü Avrupa ile beraber Kuzey Amerika ve Avustralya‟ya yönelmiĢtir.

Türkiye‟den geliĢmiĢ Avrupa ülkelerine yönelik ilk iĢ gücü göçünün 1958-1961 yılları arasında yaĢandığını görmekteyiz. Bu yıllarda yapılan göç sınırlı sayıda bazı uzman ve stajyerlerin Almanya‟ya gönderilmesiyle baĢlamıĢtır. Ancak asıl iĢçi göçünün yoğunlukla yaĢanması 1960‟lı yılların baĢında olmuĢtur. Bu yılda Almanya ile yapılan iĢ gücü göçü anlaĢmasını diğer ülkelerle yapılan anlaĢmalar takip etmiĢtir (Mutluer, 2003: 36). Bu anlaĢmaların yapılmasıyla iĢ gücü göçü kitlesel olarak gerçekleĢmeye baĢlamıĢtır. Türkiye‟nin özellikle kırsal ve iĢ imkânlarının az olduğu kent yerleĢimlerinden Avrupa‟ya iĢçi göçleri yaĢanmıĢtır.

1980‟li yıllara kadar devam eden iĢ gücü göçü bu yıllardan sonra gittikçe azalmaya baĢlamıĢ ve Avrupa ülkelerinin iĢçi alımını durdurmasıyla yönünü baĢka ülkelere çevirmiĢtir. Ortadoğu ülkelerinde inĢaat ve altyapı hizmetlerinde çalıĢmak üzere bu ülkelere göç eden iĢ gücü, 1990‟lı yıllarda ise Sovyet Rusya‟nın dağılmasıyla Bağımsız Devletler Topluluğuna yönelmiĢtir (Yıldırım, 2010: 14).

1990‟lı yıllarda Türk müteĢebbislerin Kuzey Irak Bölgesinde yaptığı yatırımlarla beraber bir miktar iĢçi, temelli yerleĢmek amacıyla olmasa da bu bölgeye çalıĢmak maksadıyla gitmiĢtir.

1.3.2.2.4. Beyin Göçü

Beyin göçü diğer göç çeĢitlerinden bir nebze farklı değerlendirilmelidir.

Çünkü beyin göçüne konu olan göçmenler, eğitimli ve bir alanda çok geniĢ bilgiye vakıf yüksek niteliklere sahip kiĢilerdir. Ġyi seviyede eğitim almıĢ, alanında uzmanlaĢmıĢ, imkân sağlandığında baĢarılı çalıĢmalar yapabilecek seviyede olan bireylerin yaĢadıkları ülkelerdeki çalıĢma koĢullarının yetersiz olması, emeklerinin karĢılığını yeterince alamamaları gibi nedenlerle, baĢka ülkelere göç etmelerine beyin göçü diyoruz. Günümüzde yukarıda ifade ettiğimiz sebeplerle geliĢmemiĢ veya geliĢmekte olan ülkelerden geliĢmiĢ ülkelere doğru çok farklı coğrafyalardan beyin göçleri yaĢanmaktadır. Örneğin; ABD, Kanada, Avustralya ve geliĢmiĢ Avrupa ülkeleri en yoğun beyin göçü alan ülkelerdir. Bu ülkelere baktığımız zaman hepsinin demokrasiyle yönetilen ülkeler olduğunu görüyoruz.

27 Çağının uygar medeniyet seviyesini yakalamak isteyen bir devlet için, yetiĢtirdiği kalifiye uzman vatandaĢlarını birtakım sebeplerle geliĢmiĢ ülkelere kaptırması büyük bir talihsizliktir. Çünkü büyük emek ve para harcayarak yetiĢtirdiği bilim adamları, mühendisler, doktorlar ve alanlarında uzmanlaĢmıĢ kiĢiler kendilerinin yetiĢtirilmesinde hiçbir katkısı olmayan baĢka ülkelere göç ederek onların kalkınmasına katkı sağlamaktadırlar. Beyin göçüne kaynak olan ülkeler emek, para ve zaman harcayarak yetiĢtirdikleri nitelikli elemanlarını onlardan hiçbir fayda sağlamadan kaybederken, beyin göçüne hedef olan ülkeler ise emek, para ve zaman harcamadan bu nitelikli elemanları istihdam ederek onları ülkenin kalkınmasında kullanmıĢtır. Bunun sonucunda geliĢmiĢ ülkeler daha da geliĢirken geliĢmemiĢ ülkeler geliĢmek için ihtiyaç duyulan ellerindeki beyin gücünü kaybederek geliĢme Ģanslarını yitirmiĢlerdir.

Beyin göçüne konu olan insanlar baĢka ülkelerde, çalıĢanlara ödenen ücretlerin yüksek olması, çalıĢma Ģartlarının iyi olması, teknolojik geliĢmelerin iĢ yaĢamını kolaylaĢtırması, nitelikli personelin uzman olduğu alanlarda istihdam edilmesi gibi sebeplerle göç etme ihtiyacı duymuĢlardır. Bu saydığımız imkânları kiĢi kendi ülkesinde bulamadığı için baĢka ülkelere göç etmektedir. ABD, Kanada, Avustralya ve geliĢmiĢ Avrupa ülkelerine baktığımızda geliĢmemiĢ üçüncü dünya ülkelerinden göç etmiĢ insanlarla dolu olduğunu görmekteyiz.