Batı’da Sanat Eğitiminin Tarihsel Gelişimi

Sanat eğitimi tarihi, Antikçağdan bugüne kadar getirilebilen bir süreçtir. Antikçağdan başlayarak, sanatın insan yaşamındaki yeri ile birIikte eğitimi de önem kazanmıştır. Örneğin Platon, sanatı zihni bilgisizlikten ve aşırı duyarlıktan kurtaran, insan düşüncesini entellektüelliğe ve tinselliğe yüceltici bir etmen olarak görürdü. Bir anlamda akla giden yolun açılmasında sanat bir önkoşuldu. Burada, "Liberal Arts" olarak tanımlanan sanat eğitimi, geniş anlamda fen, felsefe, tarih gibi bilimleri de kapsayan dogrudan görsel sanatların ya da yazın ve müzik sanatının belirtilmediği geniş kapsamlı bir eğitimdi.

19. yüzyıl, Batıda Endüstri çağıdır. Sanatın bir ders olarak okullara girişi “Endüstri Devrimi”yle olmuştur. İngilere'de 1800'Ierin ortasında sanat artık okul programlarının bir parçasıdır. Endüstrinin hızla gelişimi, endüstriyel tasarıma gereksinimi de büyük boyutta gündeme getirmiştir. Ancak, çağın değişen koşulları ve hızlı dönüşümler, sadece sanatın eğitim kapsamına alınmasının yetersizliğini ortaya koymuştur.

Nasıl ki endüstri devrimi resim-çizim derslerini ve bu derslerin gereği olan kimi yöntemleri gerekli kılmışsa, 20. yüzyılın teknolojik devrimi de yeni tasarımcıların yetişeceği yeni bir okul tipine gerek duyar ve Bauhaus bu gereksinimden doğar. (Kırışoğlu, 2002)

Daha sonra bir benzeri Dessau'da açılan Bauhaus, Hitler rejimi tarafından 1933'te kapatılır. Göçe zorlanan Bauhaus öğretmenleri, İngiltere, İsviçre ve Amerika gibi ülkelere giderek bu sanat eğitimi kurumunun düşünce ve uygulamalarını geliştirirler. 20. yüzyılın en kalıcı sanat eğitimi ilkelerini ortaya koyan Bauhaus'un etkileri, çağımızın sanat eğitimi programları üzerinde de sürmektedir.

Sanat eğitbilimine ilişkin ilk uluslararası kongreler 1900 Paris, 1904 Bern, 1908 Londra ve 1912 Dresden kongreleridir. Bunlardan ilk ikisinin tümüyle resim öğretimi sorununa ayrıldığı görülmektedir. (San, 1985)

Almanya'da 1887'lerden başlatılabilen bir akım, Alman literatüründe “sanat eğitimi hareketi” (Kunsterziehungsbewegung) adını almış, özellikle genel eğitim dizgesindeki bir reform hareketi olarak anlaşılmıştır. Genel eğitim reformunun, “kültürel çöküş ve insanın kendine yabancılaşması” olgusuna karşı bir önlemler hareketi olduğunu ve bu kapsam içinde en başta güzel sanatlar, edebiyat, yaratıcı etkinlikler ile estetik zevkin eğitimine gerekli önemin verilmesine ve tüm bu dalların eğitim ve öğretimin özalanı haline gelmesine yöneldiği görülmektedir. Bu kapsam içinde sanat eğitimi, ileri derecede aydınlamacı düşünen bir burjuvazinin bilimsel anlıksal, (entelektüel) uygarlığına karşı bir ağırlık oluşturacaktı. Çünkü ekonomi, politika ve uygarlık, bu yaratıcılıktan uzak dönemin insanını tek yanlı kılıyordu. Böylece zamanın kültürel eleştirisinden çıkan bu akım, çöküşten kurtulmayı insanın ve toplumun eğitiminde görüyordu. Sanat, yazım, bedensel kültür, giyimde, oturulan evlerde ve kullanılan araç gereçte bile zevkli ve belli bir üsluba uygun kullanım, bu teknolojik çağda insanı eğitecek etkenleri oluşturacaktı. Bu düşünüler aynı zamanda tümel, bütüncül ve yaratıcı bir eğitbilimi gereksiyordu. Sanat eğitimi hareketinin dar anlamda kullanılışı ise, pedagojik reformun bir bölümü olarak resim ve atölye (iş) öğretiminin, kısmen iş okulları (Arbeitsschule) akımına da bağlı olarak, yeniden düzenlenmesi anlamına gelmektedir. Dersler ve ders didaktiği ile ilgili yeniden düzenlemeler sorun söz konusu olduğunda, Sanat Eğitimi Hareketi, geniş anlamlı kullanımındaki gibi daha çok kültür felsefesi açısından ve sanat bilimi motifinden çıkan bir genel eğitim sorunsalı içinde anlaşılıyordu ( Hans, 1970).

Bir disiplin alanı olarak görsel sanatlar eğitiminin diğer disiplin alanları ile bağlantısının kurulması 1959 yılında düzenlenen bir konferansta J. Bruner’in “disiplinler-alanlar” görüşü ile sağlanmıştır (Özsoy, 2003). 1980’lere gelindiğinde Disiplin Temelli Sanat Eğitimi (Disipline Dayalı yada Çok Alanlı Görsel Sanat Eğitimi)

olarak adlandırılan düşüncenin kuramsal temelleri Amerikan eğitim sistemi içerisinde müfredat geliştirme programı araştırmaları yolu ile atılmıştır. Amerika Birleşik Devletlerin’de, J. Paul Getty Vakfı, Görsel Sanatlar (Visual Art) eğitimi yoluyla paylaşılan, iletişimi sağlanan düşüncelerin ve değerlerin, her çocuğun eğitiminin önemli bir parçası olması gerektiği inancıyla 1982 de, Getty Güzel Sanatlar Eğitim Merkezi (The Getty Center For Education In The Arts) ni kurmuştur.

Birleşik devletlerin resmi okul sisteminde, eğitimin gelişmesi çalışmalarında, dengeli öğretim programları içinde sanata gereken önemin verilmediğini tespit eden ve genel eğitim içinde sanatın merkezi bir konuma sahip olmasını sağlamaya yardımcı olmaya çalışan Getty Güzel Sanatlar Merkezi, içeriğini sanatsal uygulamalar, sanat tarihi, sanat eleştirisi ve estetiğin oluşturduğu bir sanat eğitimi yaklaşımını 1982 yılında benimsemiştir. Enstitüde görevli uzman sanat eğitimcilerinin çalışmalarına başkanlık eden W. Dwaine Greer, bu yeni teoriyi Disiplin Temelli Sanat Eğitimi (Dicipline-Based Art Education) olarak isimlendirmiştir.

Teoriyi savunan yayınlar, bu dört disiplinin her birinin (sanat tarihi, sanat eleştirisi, estetik ve uygulama) öğretiminin, sanatın önemi ve gerekliliğinin anlaşılmasına, sanatla ulaşılan güçlü düşüncelerin araştırılmasına önemli ölçüde katkıda bulunduğunu belirtmektedir. Ayrıca çocukların sadece sanatsal yaratıcılıklarının zenginleşip geliştirilmesiyle yetinilmemesi gerektiği, aynı zamanda görsel sanatların çesitli kültürel ve tarihi çevreyle olan ilişkisinin kavratılmasına yönelik yeteneklerin de yapılandırılmasının sağlanmasının önemli olduğu ifade edilmektedir. Etkili bir disiplin temelli (disipline dayalı) sanat eğitimi programının, sanat eserlerini üretmek, tanımlamak, yorumlamak ve analiz etmeye yönelik olarak çocukların derinlemesine yeteneklerini arttırarak geliştirebileceği de bu yayınlarda belirtilmektedir (Stokrocki ve Kırışoğlu, 1997).