Çalgı-Kulak

Çalgı aletleri çıkardıkları hoş sadâlarla kulağa hitap ederler. Dolayısıyla kulak ve çalgı aletleri arasında bir ilişki kurulması gayet doğaldır. Bu ilişkinin genel çerçevesi, çalgı aletlerinin bir kısmıyla (mesela kanun) kulak arasındaki şeklî benzerlik ya da daha evvel değinildiği üzere kulak burma-akort16 _{ilişkisi eksenindedir:}

Mekteb-i ‘ışkumda okırlar sebak

Çeng ayag üstindedür kânûn kulak (ŞDM/M16) Gül ü bülbül mey ü mutrib güle bak bülbüle dutgıl

Kulagun ger ne dürr döker gehî kânûn u geh nâya (MEN/G32) ‘Aşk râzını bana söyledi bir bir ne ise

‘Örf idüp kulagını burdum idi kânûnun (HYD/G214) Belâ bezminde zâr olsam ne tan tanbûrveş ey meh

Elinde mutrib-i dehrün burılan çün kulagumdur (CD/G57) Felek tanbûrveş burdı kulagum

Yine benzer bizümle sohbeti var (EŞD/G43) 2.10. Deniz-İstiridye-Sadef ve Kulak

Sadef, bazı deniz hayvanlarının kabuklarının iç tarafında oluşan ve süslemelerde kullanılan beyaz menevişli, çok sert, parlak bir maddedir. Bu madde genellikle midye ve istiridye gibi canlıların içinde oluşur. Bunların denizde bulunması ve şekil olarak da kulağa benzemeleri dolayısıyla aralarında bir tenasüp ilgisi kurulmuş ve bu dörtlü, divan şiirinde ortak anlam çerçevesinde yaygın olarak kullanılmışlardır. Bu anlam çerçevesinde kulak ve deniz kulağı ile midye ve istiridye; sadef ile inci küpe, inci ve inci gibi değerli sözler/şiirler kast edilir:

Eşkümün nîsânı vasf itdükçe dişün nazmını

Toldurur agzını dür-deryâ kulagında sadef (RZD/G165) Yaşım denizlerinde açıktır sadef gibi

Sözün güherleri hevesinden kulacıgım (APD/G197) Dürr bigi sırrını sadef-i dilde sakla kim

Nâ-geh kulagına erişür az belâ degül (AD/G86) Her sadef bir sadef-i şehvâr imiş Yahyâ meger Sözlerün irgürdiler bahr-i leʻâlün gûşına (ŞYD/G374)

16

Sadefde dâne-yi gevher dişünle bahs ider ammâ

Gerekdür kim bunı deryâ çıharsun öz kulagından (KVD/G412)

İstiridye içinde incinin oluşması, aslında istiridyenin kendini koruma mekanizmasının sonucudur. Kabuklarının arasından içine giren bir kum tanesi ya da herhangi bir parçacık istiridye tarafından yabancı madde olarak algılanır ve istiridye kendini korumak için bu yabancı maddeyi sert, katı, güçlü ve parlak yapıdaki sadef mineraliyle kaplamaya başlar. Zaman geçtikçe daha çok sadef ile kaplanan bu yabancı madde en sonunda oval, parlak ve sert bir taşa dönüşür. İşte bu taşa inci adı verilir. Aşağıda bu bilgiye dayanan bir beyit bulunmaktadır. Ahmed Paşa, söz cevherlerinin denizkulağına (istiridye) ulaşmasıyla, su içinde bulunan istiridye içinde tıpkı şah kulağındaki inci gibi bir sadefin oluşacağını söyler. İkinci beyitteki ‘deryaların yaşlar dökmesi’ de ‘istiridye içinden inci çıkması’ olarak yorumlanırsa, ilk beyitle benzer bir anlam çerçevesi ortaya çıkar. Vusûlî divanından alınmış olan örnek de aynı çerçevededir:

Erse deniz kulagına sözün cevâhiri

Olur sadef içinde dür-i şâhvâr âb (APD/K36) Ereli deryâ kulagına gözümün yaşları

Acıyıp yaşlar dökerler cümle deryâlar bize (APD/G274) İrse sözüm güherleri deryâ kulagına

Agzum sadef gibi pür iderdi le’âl ile (VD/G85)

Aşağıdaki beyitlerde ise derya / denizkulağı ile kast edilen istiridye, mübalağa için kullanılmıştır. Âşık öylesine çok ağlamaktadır ki onun gözyaşlarının adeta bir okyanus gibi olduğunu görenler bu okyanusun yanında sınırsız denizlerin bile yedi derya kulağı (istiridye) kadar küçük kaldığını söylerler. İkinci beyitte ise kadeh gemisi, bir denizkulağı kadar küçük görülür. Bununla kast edilen mânâ, âşığın içinde bulunduğu gamın okyanus kadar çok olması; onun üzerinde yüzen (ve âşığı sarhoş edip dertlerinden kurtaran) kadeh gemisinin bir denizkulağı kadar küçük (etkisiz) olmasıdır:

Gören muhît-i eşkümi ‘ummân sanup didi

Bu bahr-ı bî-hadün yidi deryâ kulagıdur (CSD/G104) Keştî-i câm kim denizün bir kulagıdur

Pür çekdügüm görüp bana deryâ kulak çeker (VD/G30) 2.11. Gül-Kulak

Gül Klâsik Türk Edebiyatı’nın en temel unsurlarından biridir. Gerek güzelliği, rengi ve hoş kokusuyla Hz. Peygamber’le özdeşleşmiş kullanımı, gerekse sevgili için teşbih unsuru olarak kullanımı, onu klâsik şiirdeki en önemli öğelerden biri yapmıştır. Bülbül ile olan aşkları da hemen bütün şairlerin dilindedir. Gülün kulak ile ortak bir anlam çerçevesinde yaygın olarak kullanılmasının iki temel etmene dayandığı değerlendirilebilir.

İlki gül ve kulak arasındaki şeklî benzerliktir. Kıvrımlı yapıları ve boyutlarının birbirini andırması ikisi arasında bir ilişki kurulmasına sebep olmuştur. İkinci sebebin bülbül-gül- kulak üçlüsü ekseninde olduğu söylenebilir. Gül denince akla bülbül gelir. Bülbül denince de hoş sadâsı. Bu hoş sadâ da kulağa hitap eder. Dolayısıyla bülbülün hitap ettiği şey gül yani sevgilinin kulağıdır. (Gül=Kulak / Bülbül=Ses > Bülbülün [=sesin] muhatabı Gül [kulak]) Sevgilinin kulağının güzelliği sebebiyle güle benzetilmesi de bu çerçevede değerlendirilebilir. Kimi zaman kulak güzelliğiyle güle benzetilirken, kimi zaman da gül sanki sevgilinin/âşığın sözünü dikkatle dinlemek için kulak olmuştur:

Temâşâ eyledüm gülşende her gül bir kulag olmuş

Meger var ise her mürgi bu bâgun ‘andelîb oldı (ŞYD/G393) Nevâ-yı nâle yolın menden ögrenür bülbül

Velîk gül kimi ol gonca-leb kulag gerek (KVD/G285) Ol mehv bu çemende kılur seyr kim anung

Şebnem gözi vü gonca dili gül kulagıdur (KVD/G107) Başdan ayaga kulakdur nâlişin gûş itmege

Bülbül-i dil-hasteye sanman degül hem-râz gül (VAD/G37) Gül tek ey gül tâ kulag oldung benüm âvâzuma

Her keder kim artuk efgân eylerem efgân gelür (KVD/G82) Tâ dilüm var bu çemende ey bahâr-ı ârzû

‘Andelîb ü gül kimi menden fegân senden kulag (KVD/G245) N’ola fegânum eşit sen ki gül kulag olmış

Ayagdan başadın bülbülüng terânesine (KVD/G428) Oldı başdan ayaga gül gibi gûş

Beste-leb kaldı gonçeveş hâmûş (DPM/M29) Her kulagı bir gül-i sad-bergvâr

Lîk degil jâle-res-i gûşvâr (GN/M60)

Pür olsa güllerün gûşı sadây-ı savt-ı bülbülden

Sonuç

Klâsik Türk Edebiyatı’nda sevgili, her bir uzvuyla görenleri meftun edecek kadar güzeldir. Bunlar arasında sevgilinin kulakları da vardır. Hatta sevgilinin kulakları, âşığın/şairin sözlerine/şiirlerine muhatap olması, onun feryat ve figanının eriştiği yer olması açısından özel bir değer taşır. Taktığı süs eşyaları da onun güzelliğine güzellik katar. Kulaklara takılan küpeler kimi zaman şahların kulaklarına layık görülür, kimi zaman da altın, inci, şebnem, güneş ve ay gibi değerli ve parlak nesnelerle özdeşleştirilir.

Sözlü kültür geleneğimiz içinde kulakla ilgili deyimlerin sayısı oldukça fazladır. İçinde yaşadıkları toplumun sözlü kültür ürünlerini şiirlerinde kullanan divan şairleri için bunlar birer zenginlik kaynağıdır. Sevgiliye aşkı, hayranlığı, âh ve feryadı iletmekte; onun sesine ya da gelişine dair hasreti ifadede; heyecanla onun yolu gözlemeyi anlatmada klâsik şiirde bu deyimlerden sıklıkla yararlanılmıştır.

Kulak-gül ilişkisinde aralarındaki şeklî benzerlik; gülün bülbülle ilişkisi, bülbülün güle feryadı ve bu feryadın kulağa (güle) hitap etmesi dolayısıyla zengin bir anlam çerçevesi kurulmuştur. Yine deniz kulağı olarak anılan istiridyenin içindeki inci ve kulağa inci küpe takmak ya da kulağa inci gibi sözler iletmek (deniz kulağı/kulak/inci/şiir) bağlamında kullanımları oldukça yaygındır.

Köle, tarikat mensupları ve şahların kulaklarına küpe takmaları; sevgilinin daha görülmeden nâmının ya da sesinin duyulmasıyla ona âşık olunması; dikkatle dinleme, kulak asmama ya da uyarma ve ceza verme mânâlarındaki deyimler; kulağa hitap eden çeşitli çalgı aletleriyle kulak arasındaki ilişkiler ve bunların akort edilmesinin kulak bükmeye benzetilmesi gibi pek çok husus sebebiyle kulak-âşık-sevgili etrafında oldukça geniş bir anlam çerçevesi oluşmuş ve bunlar divan şairleri tarafından yaygın şekilde kullanılmıştır.

Son olarak söylenilmesi gereken husus, deyimlerin zaman içinde anlam değişmelerine uğramaları ya da unutulmaları hakkındadır. Kimi deyimlerde geçmişten günümüze bazı anlam farklılıklarının oluştuğu görülmektedir. Mesela, ‘göz kulak olmak’ günümüzde korumak, muhafaza etmek, emniyete almak anlamlarına gelmektedir. Oysa divan şiirinde daha çok birinin yolunu gözlemek, özlem ve hasretle kavuşmayı beklemek; bilgi toplamak, haber almak ve birini dikkat ve ilgiyle dinlemek anlamlarında kullanılmaktadır. Bazı deyimlerse günümüzde tamamen unutulmuş ve kullanımdan düşmüş vaziyettedir.

Bu türdeki çalışmaların yapılması, sözlü kültür varlıklarımızın ortaya çıkarılmasına, eskiden kullanımda olup günümüzde unutulmuş olan kalıp ifadelerin kayıt altına alınmasına katkı sağlayacak, sözlü kültür-yazılı edebiyat arasındaki ilişkinin somut delillerle ortaya konulmasına imkân tanıyacaktır. Ayrıca bu deyimlerin anlamlarının tespit edilmesi, klâsik şiirdeki farklı anlam katmanlarının ya da şair tarafından kast edilen gizli/asıl mânânın daha doğru şekilde anlaşılmasının yolunu açacaktır.

Kaynaklar (Genel)

Aksoy, Ömer Asım (1988), Atasözleri ve Deyimler Sözlüğü I-II, İstanbul: İnkılâp Kitabevi. Albayrak, Nurettin (2009), Türkiye Türkçesinde Atasözleri, İstanbul: Kapı Yayınları. Aydınlı, Abdullah (2012), Hadis Istılahları Sözlüğü, İstanbul: MÜİF Yayınları.

Ayçiçeği, Bünyamin (2018), “Bağdatlı Rûhî’nin (ö. 1014/1605-1606) Gazellerinde Deyimler”, Türk Kültürü İncelemeleri Dergisi, S. 38, s. 163-202.

Ayçiçeği, Bünyamin (2019), “Klâsik Türk Şiirinde Kuş Kondurmak Deyiminin Anlam Çerçevesi”, ESTAD, C. 2, S. 1, s. 215-232.

Aydemir, Yaşar (2012), “Divan Şiirinde Kulak Çekmeye Dair”, Turkish Studies, V. 7/1, Ankara, s. 3-17.

Batislam, H. Dilek (1997), “Nedim’in Şiirlerindeki Atasözleri ve Deyimler”, Türkoloji

Araştırmaları 1997, Fuat Özdemir Anısına, İstanbul: Çukurova Üniversitesi

Basımevi, s. 107-125.

Dağlar, Abdülkadir (2009), Şem’î Şem’ullâh Şerh-i Mesnevî (I. Cilt) (İnceleme-Tenkitli

Metin-Sözlük), Erciyes Üniv., Dr. Tezi, Kayseri 2009.

Demirkazık, H. İbrahim (2013), “El Arkası Yerde Deyimi ve Bu Deyimin Divan Şiirindeki Kullanımı”, Turkish Studies, S. 8/4, s. 617-633.

Çelebioğlu, Âmil (2011), Mevlânâ Mesnevî-i Şerîf, İstanbul: Timaş Yayınları.

Edirneli Ahmed Bâdî Efendi (2004), Armağan Dîvân Şiirinde Atasözleri ve Deyimler, (Haz. Süreyya Ali Beyzadeoğlu, Müberra Gürgendereli, Fatih Günay), Cambridge: Harvard Üniversitesi Yakındoğu Dilleri ve Medeniyetleri Bölümü Yayınları. Gölpınarlı, Abdülbaki (1985), Mesnevî ve Şerhi-I, İstanbul: Millî Eğitim Basımevi. Karabulut, Asuman; Akçiçek, Eren (2013), “Eski Türklerde Erkeklerin Küpe Takma

Âdeti”, Prof. Dr. Asaf Koçman’a Armağan, (Edt. Prof. Dr. Ertuğ Öner), İzmir: Ege Üniv. Edebiyat Fk. Yayınları.

Karavelioğlu, Murat A. (2014), “Divan Şiirinde ‘Bend Geçmek’, ‘Hurde Geçmek’ ve ‘Kapı Geçmek’ Deyimleri Üzerine”, Türk Kültürü İncelemeleri Dergisi, S. 31, s. 175-204.

Kaya, Bayram Ali (1998), “Azmî-zâde Hâletî Dîvânı’nda Atasözleri ve Deyimler”, Bir, S. 9-10, s. 369-392.

Kaya, Bayram Ali (2011), “Atasözleri ve Deyimlerin Divan Şiirinde Kullanımı ile Divanların Bu Söz Varlıklarımız Bakımından Önemi”, Divan Edebiyatı

Araştırmaları Dergisi, S. 6, s. 11-54.

Kaya, Hasan (2018), “Divan Şiirinde “İş Asmak” Deyimi Üzerine”, Hikmet Akademik

Edebiyat Dergisi Prof. Dr. Ali Nihad Tarlan Özel Sayısı, Yıl 4, s. 231-243.

Kaya, Hasan (2018), “Divan Şiirinde Kıl Kondurmamak Deyiminin Anlam Çerçevesi”,

Bir Devr-i Kadîm Efendisi Prof. Dr. Tahir Üzgör’e Armağan, Yayınevi, Ankara, s.

495-508.

Kurnaz, Cemal (1983), “Taşlıcalı Yahyâ Beğ Dîvânı’nda Atasözleri ve Deyimler”, Türk

Kültürü Araştırmaları, Prof. Dr. Faruk Kadri Timurtaş’ın Hâtırasına Armağan,

1979-1983, Yıl: XVII-XXI/1-2, s. 195-207.

Küçük, İsmail (2015), “Divan Şiirinde İzaha Muhtaç Beş Deyim: Asâyı Dik-, Kantarlığı At-, Kulağından Fetîli Çıkar-, Ay’a Elek As-, Ebû Zanbak Oku-”, Turkish Studies, V. 10/8, Ankara, s. 1697-1706.

Mengi, Mine (1986), “Necâtî’nin Şiirlerinde Atasözlerinin Kullanımı”, Erdem Atatürk

Araştırma Merkezi Dergisi, C. II, S. 4, s. 47-56.

Onay, Ahmet Talat (2000), Eski Türk Edebiyatında Mazmunlar ve İzahı, Ankara: Akçağ Yayınları.

Pala, İskender (2003), Ansiklopedik Divân Şiiri Sözlüğü, İstanbul: L&M Yayınları. Parlatır, İsmail (2008), Atasözleri ve Deyimler Sözlüğü I, Ankara: Yargı Yayınları. Saraçbaşı, M. Ertuğrul (2010), Örnekleriyle Büyük Deyimler Sözlüğü, 2 C., İstanbul:

YKY.

Tâhirü’l-Mevlevî (2010), Mevlânâ Mesnevî, (C. 1-2), İstanbul: Kırkambar Kitaplığı. Tanyeri, M. Ali (1999), Örnekleriyle Divan Şiirinde Deyimler, Ankara: Akçağ Yayınları. Tatcı, Mustafa (2008), Yûnus Emre Dîvânı Tenkitli Metin, İstanbul: H Yayınları.

www. tdk.gov.tr/ (Atasözleri ve Deyimler Sözlüğü) (Son Erişim Tarihi: 25.03.2019) Yelten, Muhammet (1989), “Nev’i-zâde Atâyî’nin Sohbetü’l-Ebkârı ve İçindeki Atasözleri

İle Deyimler”, Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten 1985, s. 171-191.

Yıldırım, Suat vd. (2002), Fahruddîn er-Râzî Tefsîr-i Kebîr Mefâtîhu’l-Gayb, İstanbul: Huzur Yayınevi.

Metinlerin Alındığı Kaynaklar ve Kısaltmaları17

Akalın, Mehmet (1975), Ahmedî Cemşid ü Hurşid (İnceleme-Metin), Ankara: Sevinç Matbaası. (CH)

Akarsu, Kâmil (2010), Rumelili Za’ifî Divanı, Ankara: Berikan Yayınevi. (RZD)

Akın, Öykü (2009), Harîmî (Şehzâde Korkud) Dîvânı’nın Nesre Çevirisi ve İncelemesi, Marmara Üniv. YL Tezi, İstanbul. (ŞKD)

Akkuş, Metin (2018), Nef’î Divanı, Ankara: KB e-kitap. (NFD)

Aksoy, Ömer Asım (1937), Aydî Divanı, Gaziantep: Gaziantep Halkevi Yayınları. (AYDD)

Aktaş, Ali (1997), Yetîm Divanı, İnceleme-Metin, Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniv., Ankara. (YD)

Alkan, Sevim, Ni’met Divanı (İstanbullu): İnceleme-Metin-Dizin, Süleyman Demirel Üniv., YL. Tezi, Isparta. (NİD)

Arat, Reşit Rahmeti (2008), Kutadgu Bilig, İstanbul: Kabalcı Yayınları. (KB) Arslan, Mehmet (2004), Antepli Aynî Divanı, İstanbul: Kitabevi Yayınları. (AAD) Arslan, Mehmet (2018), Leylâ Hanım Divanı, Ankara: KB e-kitap. (LHD) Arslan, Mehmet (2018), Mihrî Hatun Divanı, Ankara: KB e-kitap. (MİHD)

Aynur, Hatice (1999), 15.Yüzyıl Şairi Çakeri ve Divanı, İstanbul: Yeni Yayınları. (ÇD) Aypay, Ali İrfan (1992), Nahîfî Süleyman Efendi (Hayatı, Eserleri, Edebî Kişiliği ve

Divanı’nın Tenkitli Metni), Selçuk Üniv., Dr. Tezi, Konya. (NAHD)

Aytaç, Aslı (2017), Aşki ve Heft Peyker Mesnevisi: İnceleme-Metin-Özel Adlar Dizini, Hacettepe Üniv., Dr. Tezi, Ankara. (AHP)

Bayram, Asuman (2017), Firakî Abdurrahman Çelebi, Hüsrev ü Şirin, Dr. Tezi, Ankara. (HŞ)

Bayram, Yavuz (2018), Adlî Divanı, Ankara: KB e-kitap. (ADLD)

17

Belal Saber Mohamed Abdel-Maksoud, Mevlânâ Hamîdî-i Lârendevî Tahayyür-nâme-i

Leylî vü Mecnûn, Ankara: KB e-kitap. (MHT)

Bilkan, Ali Fuat (1997), Nâbî Dîvânı, Ankara: MEB Yayınları. (NAD)

Biltekin, Halit (2003), Şeyhî Divanı: İnceleme-Metin-Dizin, Ankara Üniv., Dr. Tezi, Ankara. (ŞD)

Bulut, Büşra (2017), Âşık Paşa’nın Mevlid’i İnceleme-Metin, Gazi Üniv., YL. Tezi, Ankara. (APM)

Canım, Rıdvan (1999), Türk Edebiyatında Sâkînâmeler ve İşretnâme, Ankara: Akçağ Yayınları. (SİN)

Canpolat, Mustafa (1987), Mecmû’atü’n-Nezâ’ir: Metin-Dizin-Tıpkıbasım, Ankara: TDK Yayınları. (MEN)

Ceyhan, Adem (1997), Bedr-i Dilşad’ın Murad-nâme’si, İstanbul: MEB Yayınları. (BDM) Çavuşoğlu, Mehmed; Tanyeri, M. Ali (1989), Üsküplü İshak Çelebi Divanı, İstanbul:

Mimar Sinan Üniv. Yayınları. (ÜİÇ)

Çavuşoğlu, Mehmet (1980), Vasfî Divanı, İstanbul: İstanbul Üniv. Edebiyat Fakültesi Yayınları. (VAD)

Çelebioğlu, Âmil (1996), Muhammediye, İstanbul: MEB Yayınları. (YMM) Çıpan, Mustafa (2003), Fasîh Dîvânı, İstanbul: MEB Yayınları. (FASD)

Demirel, H, Gamze (2005), 18. yüzyıl Şairlerinden Belîğ Mehmed Emîn Dîvânı:İnceleme-

Tenkitli Metin-Tahlili, Dr. Tezi, Fırat Üniv., Elazığ. (MED)

Develi, Hayati (1998), “Eski Anadolu Türkçesi Devresine Ait Manzum Bir Miracname”,

İ.Ü. Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi, C, XXVIII, İstanbul. s, 81-

228. (MM)

Dikmen, Hamit (1991), Seyyid Vehbî ve Divanı’nın Karşılaştırmalı Metni, Ankara Üniv., Dr. Tezi, Ankara. (SEVD)

Doğan, Ahmet (2013), Kuddûsî Divanı, Ankara: Akçağ Yayınları. (KUD)

Doğan, Muhammed Nur (2015), Fatih Divanı ve Şerhi, İstanbul: TYEKB Yayınları. (FDŞ) Ekinci, Ramazan (2016), Dâ’î Mehmed Efendi, Nevhatü’l-Uşşâk, Ankara: Gece Kitaplığı

Yayınları.

Ekinci, Ramazan (2018), Şeyhî Mehmed Efendi Vekâyi‘u’l-Fuzalâ, İstanbul: TYEKB Yayınları.

Ercan, Özlem (2008), Peşteli Hisâlî Dîvânı, Bursa: Gaye Kitabevi. (HİD) Erdoğan, Mustafa (2017), Bursalı Rahmî Dîvânı, Ankara: KB e-kitap. (BURD)

Eroğlu, Süleyman (2015), Ahmediyye, Hamdullah Hamdî, Bursa: Bursa Akademi Yayınları. (HHA)

Ersoy, Ersen (2013), Azizî Divanı, İstanbul: Akademi Titiz Yayınları. (AZD)

Ersoylu, Halil (1978), Cem Sultan’ın Türkçe Divânı, İstanbul Üniv., Dr. Tezi, İstanbul. (CSD)

Gönel, Hüseyin (2013), Rusçuklu Zarîfî Dîvânı, Ankara: Grafiker Yayınları. (RUZD) Güler, Zülfü (1982), Hamdullah Hamdî, Leylâ ve Mecnûn (İnceleme-Metin), Dr. Tezi,

Atatürk Üniv., Erzurum. (HHLM)

Gümüş, Mehmet (2013), Moralı Bahtî’nin Menâsik-i Hacc’ı (Giriş-Dil İncelemesi-Metin-

Gürgendereli, Müberra (2002), Mostarlı Hasan Ziyâ’î Divanı, Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları. (MZD)

Güzel, Abdurrahman (2000), Kaygusuz Abdal Divanı, Ankara: MEB Yayınları. (KABD) Kaçalin, Mustafa S. (2018), Ahî Divanı, Ankara: KB e-kitap. (AHİD)

Kadıoğu, İdris (2008), Es’ad-ı Bağdâdî Dîvânı, Malatya: Özserhat Yayıncılık. (EBD) Kaplan, Mahmut (2003), Deh Murg-ı Şemsi (İnceleme - Metin - Sözlük), Manisa: Celal

Bayar Üniv. Yayınları. (ŞDM)

Karahan, Abdülkadir (1966), Figânî Divançesi, İstanbul: İstanbul Üniv. Edebiyat Fakültesi Yayınları. (FİD)

Karaköse, Saadet (2017), Nev’î-zâde Atâyî Divanı, Ankara: KB e-kitap. (NATD) Karaörs, Metin (2006), Nevâdirü’ş-Şebâb, Ankara: TDK Yayınları. (NŞ) Kartal, Ahmet (2006), Basîrî Divanı, Ankara: Akçağ Yayınları. (BAD)

Kavaklıyazı, Ahmet (2015), “15. Yüzyıl Şairlerinden Diyarbakırlı Halilî’nin Şiirleri”,

Selçuk Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, S. 34, s. 1-88. (DHŞ)

Kavruk, Hasan (2014), Şeyhülislâm Yahyâ Dîvânı, Ankara: KB e-kitap. (ŞYD) Kaya, Bayram Ali (2017), Azmî-zâde Hâletî Dîvânı, Ankara: KB e-kitap. (AZHD) Kayaalp, İsa (1999), Sultan I. Ahmet Divanı’nın Tahlili, İstanbul: Kitapevi Yayınları.

(SUAD)

Kesik, Beyhan (2009), Derviş Paşa, Murâd-nâme, Giresun: Kirazofis Baskı Merkezi, (DPM)

Kesik, Beyhan (2018), Cenâbî Dîvânı, Ankara: KB e-kitap. (CD)

Kızıltaş, Maşallah (2018), Tutmacı’nın Gül ü Hüsrev Mesnevisi: Tenkitli Metin-Bağlamlı

Dizin ve İşlevsel Sözlük, Bitlis Eren Üniv., Dr. Tezi, Bitlis. (TGH)

Koyuncu, Fatih (2014), “Bursalı Subhî Mehmed ve Manzum Esmâü’l-Hüsnâ Şerhi”,

Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, C. 7, S. 31, s. 175-193. (BSEH)

Kufacı, Osman (2006), Adnî Divanı ve Adnî Divanında Benzetmeler, İstanbul Üniv., YL. Tezi, İstanbul. (ADOK)

Kurnaz, Cemal; Tatcı, Mustafa (2001), Ümmî Divan Şairleri ve Enverî Divanı, Ankara: MEB Yayınları. (ENVD)

Küçük, Sabahattin (1994), Bâkî Dîvânı, Ankara: TDK Yayınları. (BD)

Külekçi, Numan (1985), Ganî-zade Nâdirî: Hayatı, Edebi Kişiliği, Eserleri, Divanı ve

Şehnâmesinin Tenkidli Metni, Atatürk Üniv., Dr. Tezi, Erzurum. (GND)

Macit, Muhsin (2017), Nedîm Divanı, Ankara: KB e-kitap. (ND)

Mahdum, Abid Nazar (2010), Vefâyî, Revnaku’l-İslâm, İstanbul: Çile Yayınları. (VRİ) Mengi, Mine (1995), Mesîhî Dîvânı, Ankara: Atatürk Kültür Merkezi Yayınları. (MD) Mermer, Ahmet (2004), Kütahyalı Rahîmî ve Dîvânı, İstanbul: Sahaflar Kitap Sarayı,

(KRD)

Okuyucu, Cihan (1994), Cinânî Divanı, Ankara: TDK Yayınları. (CİD)

Onur, Naci (1996), Harputlu Rahmî Dîvanı, Ankara: İzzet Paşa Vakfı Yayınları. (HRD) Özkan, Fatma (2012), Şehîdî Mevlid (İnceleme-Metin-Dizin), Trakya Üniv., YL. Tezi,

Edirne. (ŞM)

Özkan, Ömer (2007), Derviş Gubarî, Gazavat-name-i Midilli, Ankara: Alp Yayınları. (GM)

Özyıldırım, Ali Emre (1999), Hamdî Divanı, KTB Yayınları. Ankara. (HD)

Rahimî, Ferhad (2011), Kavsî Divanı’nın Dil İncelemesi, İstanbul Üniv., Dr. Tezi, İstanbul. (KVD)

Saraç, M. A. Yekta (2002), Emrî Divanı, Ankara: KB e-kitap. (ED)

Sona, Fatih (2005), Alî Hayatı, Sanatı, Edebî Kişiliği ve Divanı’nın Transkripsiyonlu

Metni, Gazi Üniv., YL Tezi, Ankara. (ADFS)

Tan, Bünyamin, “Alâeddîn Ali Çelebi’nin Münâzara Türünde Bir Eseri: Dâsitân-ı Tûtî vü Karga-i ‘Alâeddîn”, Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü

Dergisi, S. 54, Erzurum, s. 353-374. (DTK)

Tarlan, Ali Nihat (1945), Hayalî Bey Divanı, İstanbul: İstanbul Üniv. Edebiyat Fakültesi Yayınları. (HBD)

Tarlan, Ali Nihat (1968), Zâtî Divanı, C. III, İstanbul: İstanbul Üniv. Edebiyat Fakültesi Yayınları. (ZD)

Tarlan, Ali Nihat (1992), Ahmed Paşa Divanı, Ankara: Akçağ Yayınları. (APD)

Taş, Hakan (2016), Vusûlî Dîvân İnceleme - Metin - Çeviri - Açıklamalar - Dizin, Ankara: TDK Yayınları. (VD)

Taş, Hakan; Zülfe, Ömer (2007), “Nev’î’nin Münâzara-i Tûtî vü Zâğ Adlı Mesnevîsi”,

Turkish Studies, S. 2, s. 3, 660-696. (NMTZ)

Timurtaş, Faruk Kadri (1980), Şeyhî ve Hüsrev ü Şîrîn’i, İstanbul: İstanbul Üniv. Yayınları. (ŞHŞ)

Tokatlı, Ümit (1996), Pîr Mehmet b. Evrenos b. Nûreddîn, Kitâb-ı Bostân-ı Nasâyih, Kayseri: Erciyes Üniv. Yayınları. (KBN)

Tosun, Erhan (2007), Erbilli Âmâ Yusuf Garibî Efendi Divanı (İnceleme -Tenkitli Metin), Sakarya Üniv., YL Tezi, Sakarya.(YGD)

Tulum, Mertol; Tanyeri, Mehmet Ali (1977), Nev’î Divanı, İstanbul: İstanbul Üniv. Edebiyat Fakültesi Yayınları. (NEVD)

Tulum, Mertol; Tanyeri, Mehmet Ali (1981), Hayretî Divanı, İstanbul: İstanbul Üniv. Edebiyat Fakültesi Yayınları. (HYD)

Türk, Vahit (2009), Hatipoğlu, Bahru’l-Hakâyık, Ankara: TDK Yayınları. (HBH) Türkay, Kaya (2002), Ali Şîr Nevâyî: Bedâyi’ü’l-Vasat, Ankara: TDK Yayınları. (BEV) Uslu, Zeynep Oktay (2010), Kaygusuz Abdal’ın Mesnevî-i Baba Kaygusuz’u: Tenkitli

Metin ve İnceleme, Boğaziçi Üniv., YL. Tezi, İstanbul. (MBK)

Üstüner, Kaplan (2015), İsmail Na’îm Efendi, Gülzâr-ı Na’îm, İstanbul: Kitabevi Yayınları. (GN)

Üzgör, Tahir (1991), Fehîm-i Kadîm Divanı, Ankara: AKM Yayınları. (FKD)

Yağmur, Hilal (2016), Seyfü’l-Mülûk ve Sa’îd İbn-i Sâlih Hikâyesi: Kitâb-ı Gülistân-nâme:

İnceleme-Metin-İşlevsel Sözlük, Hacettepe Üniv., YL. Tezi, Ankara. (SM)

Yakar, Halil Ibrahim (2000), Edirneli Şevkî Divanı, Konya: Palet Yayınları. (EŞD) Yakar, Halil İbrahim (2018), Gelibolulu Sun’î Divanı, Ankara: KB e-kitap. (GSD) Yavuz, Kemal (2017), Gülşehrî'nin Mantıku't-Tayr'ı (Gülşenname), Ankara: Kırşehir

Valiliği Yayınları. (GMT)

Yavuz, Nihal (2015), Sinân’ın Hoca-nâme Mesnevîsi: Metin - İnceleme - Dizin, Gazi Üniv., Dr. Tezi, Ankara. (SHN)

Yavuz, Orhan (2002), Kansu Gavrî’nin Türkçe Divanı, Konya: Selçuk Üniv. Vakfı Yayınları. (KGD)

Yavuz, Orhan; Yavuz, Kemal (2016), Muhibbî Dîvânı (İnceleme-Tenkitli Metin), İstanbul: TYEKB Yayınları. (MHD)

Yazıcı, Gülgün Erişen (2017), Kâmî Dîvânı, Ankara: KB e-kitap. (KMD) Yekbaş, Hakan (2010), Sehî Bey Divanı, İstanbul: Kitabevi Yayınları. (SBD)

Yıldırım, Talip (2010), Hüseyin Baykara Divanı İnceleme-Metin-Dizin-Tıpkıbasım, İstanbul: Hat Yayınları. (HBAD)

Yılmaz, Nebi (2007), Ahmed-i Rıdvan, Rıdvaniyye, Ankara: Bizim Büro Yayınları. (ARR) Yücel, Bilal (2002), Mahmut Paşa, Adnî Divanı, Ankara: Akçağ Yayınları. (AD)

Yüksel, Hasan; Delice, H. İbrahim; Aksoyak, İ. Hakkı (1996), Eski Anadolu Türkçesine

İlişkin Bir Metin: İslâmî’nin Mesnevisi, Dilek Matbaacılık, Sivas. (İM)

Belgede Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi (sayfa 39-48)