Komisyon son vize serbestliği raporunda aslında risk aldı. Yani Türkiye’nin henüz bütün kriterleri yerine getirmemiş olmasına rağmen vize serbestliği kararını tavsiye ediyorum dedi. Risk almak durumunda kaldı ama kendi içerisinde, Türkiye’ye oldukça şüpheci bakan bir kamuoyu ile de baş etmesi lazım. Yani o anlamda AB’nin ve Avrupa Komisyonu’nun da işi zor. Geldiğimiz noktada aslında şöyle bir şey var; biz kağıt üzerinde bir aday ülkeyiz, üyelik müzakerelerini yürüten bir ülkeyiz fakat bunun dışındaki her şey bir ortaklığa işaret ediyor, mesela başlatılan üst düzey diyalog mekanizmaları veya Geri Kabul Anlaşması. AB geri kabul anlaşmalarını Batı Balkan ülkeleriyle de yapıyor aslında ama daha çok sınırdaş olduğu ülkelerle gerçekleştirdiği bir “hareketlilik ortaklığı”na benziyor. AB yetkilileriyle konuştuğumuzda artık katılım sürecini ağızlarına almakta çekimser davrandıklarını görüyoruz. Türkiye’nin çok önemli bir ortak olduğunu söylüyorlar ama aday ülke, AB’ye katılacak olan ülke yaklaşımı biraz ortadan kalkmış durumda. Bu anlamda çok kritik bir dönemeçte olduğumuzu düşünüyorum. Üyelik perspektifinin yavaş yavaş silinmesine razı olamayız.
Üyelik süreci ilerleyecekse, burada bir canlanma olmak zorunda. Evet, Ortak Eylem Planı’nda da Mülteci Uzlaşısı’nda da ilişkilerin canlanmasına atıf vardı. Önce Ekonomik ve Parasal Politika faslı açıldı, Haziran ayında Mali ve Bütçesel Hükümler faslı açıldı. Tabi Kıbrıs’ta bir çözüm olabilirse, blokajların ortadan kalkması ilişkileri tekrar canlandıracaktır ama bu durumda sürecin üyeliğe doğru ilerleyeceğini düşünmek çok zor. AB de bu koşulluluğu ne kadar Türkiye’ye yansıtabiliyor o da ayrı bir nokta. Çünkü Türkiye’yi içerisine almaya yönelik bir siyasi irade yoksa, koşulluluk politikası tabi çok zayıflıyor. Yani o anlamda aslında şu an için kritik dönemeçteyiz; ortaklığa doğru mu ilerleyeceğiz yoksa üyelik süreci tekrar canlanacak mı? Bizim çabamız üyelik sürecinin canlanması. Çünkü bunun Türkiye’de de olumlu gelişmelere yol açacağını düşünüyoruz. Fakat hem AB’nin hem de Türkiye’nin içinde olduğu durum, olumlu olmayı biraz zorlaştırıyor.
Bütün süreç aslında ad hoc diyebileceğimiz bir biçimde ilerliyor. Vize süreci, Gümrük Birliği, bunlar hep üyeliğin dışında mekanizmalar olarak devam ediyor. Bir Ortaklık Anlaşmamız var, buna bağlı bir Gümrük Birliği’miz var ama Ortaklık Anlaşması’nın sunduğu tüm imkanları da kullanamıyoruz. Çok parça parça, çok pratik ve pragmatik şekilde ilerleyen bir süreç. Aslında belki de bu kurumsal ve hukuki ilişkilerin yeniden düzenlenmesi gerekiyor ama siyasal açıdan baktığımızda buna hiç uygun bir zaman değil. Çünkü iki tarafta da sorunların çok ayyuka çıktığı bir dönemdeyiz. Biraz daha iyi bir iklim oluşana kadar, bu dönemi mümkün olduğunca devam ettirip, belki orada bir karar sürecine girmek daha iyi olabilir.
Bununla ilgili, Özlem Kaygusuz, son dönemde okuduğum çok güzel bir makalesinde, Türkiye-AB ilişkilerini mobius şeridine benzetiyor. Yani hiç- bir zaman tam kesişme olmuyor, iki taraf paralel olarak ilerliyor. Bizim is-
tediğimiz, o kesişmenin olması. Çünkü hakikaten bütün bu ortak sorun- ların çözümünde, Türkiye’nin AB’ye tam entegre olması bence önemli. AB, göç konusundan Gümrük Birliği’ne, güvenlik konusuna kadar pek çok alanda Türkiye’nin işbirliğini istiyor ama bunun gerçek anlamda en iyi şekilde sağlanabileceği mekanizma, üyelik mekanizması ve Türkiye’nin AB’nin karar alma mekanizmalarında yer alması. Ama Türkiye olarak biz de şu an o bilinçte değiliz. Onu yapacak bir stratejimiz olmadığı için bura- da anlatılanlar biraz edebiyat olarak kalıyor.
MÜLTECİ KRİZİ EKSENİNDE TÜRKİYE-AB İŞBİRLİĞİ
4.2. Türkiye-AB İlişkileri için Alternatif Dönüşüm Stratejileri
Doç. Dr. Çiğdem Nas:
AB de değişiyor, yani AB içerisinde de şu an çok parçalı bir yapı var. AB, Türkiye’ye karşı değerlerini koruyamıyor diyoruz ama kendi içinde de değer erozyonu var. Polonya’da olanları gördük, Anayasa Mahkeme- si ile ilgili yapılan mevzuat değişikliği hukukun üstünlüğünü zora sokan bir gelişme. Macaristan’da Putin’i kendine idol seçen siyasi liderler var. Avusturya’da cumhurbaşkanlığı seçimlerinde neler olduğunu gördük. Avrupa’nın aslında üzerine dayandığı değerlerde büyük bir erozyon gö- rüyoruz. Bu değer erozyonunu mülteci konusunda da gördük. Bazı üye devletler tek bir mülteci bile almak istemediklerini, bu konuyu referandu- ma götüreceklerini söylediler. Yani o anlamda bir ayrışma ve parçalanma var. Ama bu parçalanma ve ayrışma henüz kurucu antlaşmalar üzerinden tanımlanmadı. Daha çok gelişmeler de facto olarak bu durumu ortaya çı- kardı. AB buna uyum sağlayarak pragmatik bir şekilde ilerledi ama temel sorunlarını aşmadan bu ilerlemenin daha fazla devam edemeyeceği de görülüyor.
Önümüzdeki dönemde halkalar Avrupası, çok vitesli Avrupa gibi ifade edilen bazı entegrasyon modellerinin hayata geçirileceğini görebileceğiz. Böyle bir gelişme, Türkiye açısından AB ile ilişkilerini yeniden tanımlama
imkanı doğuracak. Türkiye belki Avro Alanı’na veya Schengen Alanı’na katılan merkez ülkeler grubunda yer almayacak ama belki Avrupa ile ilişkilerini yeniden tanımlayarak yeni bir ilişki modeli oluşturacak. Bu aslında zaten fiili olarak da devam ediyor. Mesela Gümrük Birliği için biz diyoruz ki; AB’nin üçüncü ülkelerle imzaladığı STA’larda Türkiye’nin Gümrük Birliği ilişkisi dikkate alınmıyor. Bu anlaşmaların Türkiye ile de imzalanmasını AB, üçüncü ülkeye söylüyor fakat bunun herhangi bir bağlayıcılığı yok. Biz, Gümrük Birliği’nin güncellenmesi sürecinde bu durumun da dikkate alınması gerektiğini öne sürüyoruz. Ortak karar alma süreçleri olmalı. Türkiye belki ticaret politikasının oluşturulduğu komisyonlarda temsil edilmeli. Yani Gümrük Birliği’nin güncellenmesi tamamlanacaksa, muhakkak Türkiye’nin Ortak Ticaret Politikası’na katılımını sağlayacak bu tür bazı düzenlemeler içermeli. Ya da belki tamamen derin ve kapsamlı bir STA’ya da dönüşebilir. Bu süreç içerisinde böyle bir imkan var. Türkiye olarak süreci iyi yönetmemiz gerekiyor.
B planı, C planının mutlaka çok iyi oluşturulması gerekiyor. Bu fikir üret- me çalışmalarını da sivil toplum, akademi dünyası, üniversiteler muhakkak yapmalı. Çünkü AB ile ilişkilerimiz daha çok asimetrik de bir ilişki olduğu için; sonuç ve çözümleri aslında hep AB getiriyor Türkiye kabul eden taraf oluyor. Biz biraz edilgen durumda kalıyoruz. Bunu belki tersine çevirmek için de Türkiye’nin daha yaratıcı politikalar üretmesi, bu konularda daha fazla egzersiz yapması gerekiyor. Bizlere de çok iş düşüyor.
Doç. Dr. M. Murat Erdoğan:
Göçmenlerin niteliği konusu Türkiye’de hep tartışıldı. Amerikalı, Kanadalı, Alman, İngiliz özel uçağıyla geliyor ve nitelikli göçmenleri toplayıp gidiyor gibi bir algı oluştu Türkiye’de. Böyle bir şey yok. Bu aslında bir şehir ef- sanesi. Ama şu var; son 1-1.5 yılda Türkiye üzerinden Avrupa’ya geçen Suriyelilerin büyük bölümünün niteliklerinin ortalaması, Türkiye’de kalan- ların çok üzerinde. İki tane somut örnek vereyim. Almanya’da bulunan Suriyelilerin okur yazar olmayanlarının oranı yüzde 5. Türkiye’de bu oran resmi olarak yüzde 33, bir de tespit edilemeyenler var, yani yaklaşık yüzde 50 oranında okur yazar olmayan Suriyeli var Türkiye’de.
Eğitim konusunda, AB’ye geçen Suriyelileri bir tarafa bıraksak bile, Ürdün, Lübnan, Mısır ve Irak’taki Suriyelilerle karşılaştırıldığında da Türkiye’deki- lerin en kötü eğitimli kesimden oluştuğu görülüyor. Bununla ilgili elimizde- ki veriler son derece sınırlı. Ama Kalkınma Bakanlığı’nın verdiği bilgilere göre Türkiye’deki Suriyelilerin sadece yüzde 5,6’sı yani 150 bini üniver- site mezunu görünüyor. Almanlar, Kanadalılar vb. gelip götürmeseler de Türkiye yasal düzenlemelerde geç kalıp, konuyu geçicilik çerçevesinde değerlendirince, asıl kaymak tabaka, çoğunlukla da kendi çabaları ile ölü- mü göze alarak Avrupa’ya kaçtı. Dolayısıyla yüksek mesleki niteliğe sa- hip olan Suriyelilerin büyük bir bölümü Türkiye’den ayrıldı. Şu an Türkiye el freni çekmeye çalışıyor, üniversite ve hatta lise okuyanların bile Türki- ye’den ayrılmasına izin verilmiyor. Ama bunun da normal olmadığını, ciddi bir ayrımcılık ve hatta insan haklarına aykırılık yarattığını düşünüyorum.