Efendinin buyruklarının ne olduğu değil, nasıl söylendiği önemlidir. Bir insanı ya da bir halkı ölüme götürecek bir eylem, şenliklerle kutlanabilir. Bir kez efendi, şölenle toplumu yıkıma ikna edebileceğini düşünmeye görsün. Ya da bir kez, bir şenlik, yıkımla anılmaya görsün. İşte bu olmuştu. Bakan Bayraktar “Törenle Yıkım Yapacağız” [1] deyivermişti. Hatta demekle de kalmamış, haberlere konu olmuştu. Denilen yapıldı. Havai fişekler, merasim bandosu, protokol, renkli pankartlar yıkım şöleni için hazırdı. Laciler çekilmiş, ayakkabıların tozu alınmıştı. Kırmızı halının üzerinde tek bir kir yoktu. Yıkım törenleri ve şölenleri ardı arkası kesilmeden devam ediyordu. Limonatalar, balonlar, gül şerbetleri, lale devri saundlar. Sözcükler temellük edilirse vicdanlar da sönümlenecekti. Kentsel dönüşüm için kitlesel ikna odaları değil, kitlesel yıkım şöleninin temeli atılıyordu. Şölen iradesiyle yıkım iradesini yan yana getirebilme kudretini yöneticiler eline aldığında yan yana gelmeyecek sözcükler için bir mantık silsilesi aramanın da lüzumu yoktu.
Yurttaşın acısını, yöneticinin mutluğu haline getiren şölen, vicdan duvarını çoktan yıkıp geçerken, kanser hastası bir kadının, “Bakanım desteğinize ihtiyacım var” çığlığına verilen yanıtta aynı mantık silsilesinin eseriydi. Yanıt, bir tür tedavi yöntemiydi. Bir yıkıma verilen üç yüz liralık yanıt. Ev mi istiyorsun, sağlık mı yoksa iyi bir hayat mı? Önce yıkım şöleninde kurban edilmeyi göze alacaksın. Deli Dumrul’un bize bahşettiği bir psikoloji değil miydi bu. Canını bağışlarım ama canını alırım ikilemi. Modern Dumrulların bahşettiği şey en kaba tabiriyle, teba olmanın sefasıdır. Hasta olabilirsin, evsiz olabilirsin, yaşlı olabilirsin ama unutma her daim şölen içinde yaşıyorsun. Kaygı bozukluğuna karşı psikiyatrların tavsiyesini, yöneticiler topluma şölen simülasyonuyla hatırlatır: Hastalığından bahsetme. Bir kez topluma teşhis koyma gücünü ele geçirenlerin, hastaya yönelttiği tedavi reddedilirse, şöleninin yıkım potansiyeli de ortadan kalkar.
O nedenle sorgusuz bir dilemmadır, şölen. Yıkımı kabul edebilmektir. Senin yıkımının, ateşi yakanın gücü olduğunu görebilmektir. İşte tüm olan biten bir yönüyle buydu. Şölen, ikna buyruğudur. Yaşama gücünün ele geçirilmesidir. Şölen ile yıkım; habil ile kabil gibidir. Bir arada barınabilmeleri bir mucize değildir. Ama yöneticilerin yıkımının şöleni, şölenin yıkımından daha fazlası değildir. Keyif vermez, sevince yönlendirmez. Başka acıları gösterir. Gösterendir, yıkımın şöleni. Düğümlenen boğazına bak, der. Bir lokma ekmeğin geçtiği yerden, boğazına toz girmiyorsa esaretinle mutu ol der. Ama yıkımın şöleni, terle, nefesle, nefsle genişler. Bu öyle büyük bir ateştir ki, etrafında seyredenleri de parçası kılacak kadar harlanır durur. Her duyguyu içine alır ve yakar. Yan yana gelmez denilen sözcükler gibi, yana yana yan yana geliverir, sözcükler. İşte o an adaletin ur bağlar, kanser olur akar. Akar, akar da akar. Ta ki yıkım şöleni, şölenin yıkıcılığına dönüşünceye kadar büyür ateş. Kimse de dışında kalamaz. Dil sürçmesi değil, şölen yıkıcıdır.
[1] Erdoğan Bayraktar: Törenle Yıkım Yapacağız, http://www.emlaklobisi.com/emlak/erdogan-bayraktar-torenle-yikim-yapacagiz-16179.html, 3.4.2013
