Kapitalizmde Zenginler ve Yoksullar
“Zenginler daha zengin ve fakirler daha fakir” ifadesini duymuş olabilirsiniz. Evet, zenginlerin zenginleştikleri doğrudur, ama yoksullar da daha da zenginleşir.
Şunu düşünün: Bugünün Avrupa'sında veya Amerika Birleşik Devletleri'nde “fakir” olarak adlandırılanlar bile, XIV. Özel jetleri, klimayı, televizyonu, wifi'yi veya otomatik asansörleri unutun: ünlü Sun King'in misafirlerinin tuvalete bile gitmedikleri, ki ağır katılımlı partilerde ciddi sorunlara neden olduğu bildirildi. Beslenme ve tıbbi bakım da o zamanlar en iyisi değildi: Louis XIV'in ilk karısı olan altı çocuktan sadece biri yetişkinliğe kadar hayatta kaldı ve hatta babasından önce (49 yaşında) öldü, diğer erken ölümler) taç kendi ölümüyle XIV.Louis'in beş yaşındaki büyük torununa geçti.
Kayıtlı tarihin çoğu için, insanlar çok yavaş yükselen yaşam standartlarına sahipti, ancak daha sonra maddi ilerleme aniden patladı:
Tabloda da anlaşılacağı üzere, Versay Sarayı'ndaki soylulara karşı mevcut yaşam standartlarımız sadece rutin teknolojik icatlardan değil; son birkaç yüzyıldaki ilerleme tam anlamıyla görülmemiş. Ekonomik tarihçi Deirdre McCloskey, 2016 New York Times sütununda ekonomik büyümedeki şaşırtıcı artışı şu şekilde açıklıyor:
Filozof ve iktisatçı Adam Smith'in “eşitlik, özgürlük ve adalet liberal planı” adını verdiği bir fikir. Kısacası, serbest piyasa Avrupa anlamında liberalizmdi. Sıradan insanların kitlelerine
yasa önünde eşitlik ve sosyal haysiyet eşitliği verin ve onları yalnız bırakın ve olağanüstü yaratıcı ve enerjik oldukları ortaya çıkıyor.
Eşitsizlik Sorunu
“Evet,” duyabilirsiniz, “sosyalizmin işe yaramadığını biliyoruz ve modern kapitalist yaklaşım insanlara büyük servetler inşa etme ve korumaya teşvik ediyor. Ancak bu "kişi başına" rakamlar, büyük ölçüde düzensiz bir sistemdeki büyük eşitsizlikleri gizliyor. Kapitalizm üretimde harikadır, ancak adil bir şekilde dağılmaz. ” Yine, bu tarihsel kaydı yanlıştır. Sanayi Devrimi denilen ve ötesinde ortaya çıkan ekonomik ilerlemeden en çok faydalanan tam olarak “alt sınıflar” dı. Evet, “sanayinin kaptanları” kişisel olarak oldukça zengin oldu, ancak büyük işletmelerin yükselişi öncelikle işçi sınıfına fayda sağladı. Sonuçta, sanayi titansları… kitlelere ürün satmak için “seri üretim” ile uğraştılar. Örneğin, ABD'de “Kükreyen '20'ler” sırasında ve Calvin Coolidge'nin laissez-faire yönetimi altında - düzenli Amerikan haneleri yaşam kalitelerinde fantastik bir iyileşme gördüler. Gene Smiley şöyle açıklıyor: “Bu büyümenin çoğunun anahtarı ticari olarak üretilen elektriğin yayılmasıydı” ve bu da ortalama tüketicilerin “buzdolabı, fonograf, elektrikli ütü, elektrikli fanlar, elektrikli aydınlatma, tost makineleri, elektrikli süpürgeler ve diğer ev aletleri. ” (Gene Smiley, Büyük Buhranı Yeniden Düşünmek (Chicago: Ivan R. Dee, 2002), s. 5-6.)
Kapitalizm ve Sömürü
“Yeterince adil, sıradan hanehalkları şu an için aldığımız şeylere sahip olmadığında düşük asılı bir meyve olabilir. Fakat daha yakın tarihte, sınırsız liberalizmin güçleri aslında en savunmasız olanları incitiyor. Belki ABD'de ve diğer gelişmiş ülkelerde değil, kesinlikle uluslararası ilişkilerde sıklıkla sömürülen daha fakir ülkelerde. ”
Aksine, bu da gerçekleri geri alır. Dünya Bankası'nın rapor ettiği gibi, küresel "aşırı yoksulluk" oranı (günde 1,90 dolardan daha az yaşayan insanlar olarak tanımlanmaktadır) 1990'dan 2010'a kadar yarıya indirildi. 1990'a kadar, 1,85 milyar insan aşırı yoksulluk içinde yaşadı, ancak 2013'e kadar rakam 767 milyona düşmüştü; yani günde 1,90 dolardan daha az bir parayla yaşayanların sayısı bir milyardan fazla kişi tarafından düşmüştü.
Aşağıdaki grafik, aşırı yoksulluk sorununu azaltmada insanlığın genel ilerlemesini özetlemektedir:
Tabii ki, bu cephede yapılacak daha çok iş var, ancak piyasa kurumlarının yayılması (bazen “neo-liberalizm” ve “küreselleşme” olarak küçümsüyor) insan refahında hızlı ve benzeri görülmemiş artışlarla el ele gitti, aramızdaki en yoksullar için bile.
